Κριστίνα Τζωρτζίνα Ροσέτι (Christina Georgina Rossetti), «Βιολέτες του Φθινοπώρου»

Φύλαξε για την νεότητα την αγάπη, και για την άνοιξη τις βιολέτες:
Ειδάλλως, αν αυτές ανθίσουν όταν κατάκοπο το φθινόπωρο θλιβεί,
Άφησέ τες κρυμμένες να μένουν κάτω από φύλλων σκιά διπλή,
Μόνες τους, κι άλλες να μαραίνονται κάτω πεσμένες

Γιατί τα ία φχαριστιούνται όταν του τόπου τα πουλιά χτίζουν και τραγουδούν∙
Όχι όταν το ταξιδιάρικο πουλί σ’ ένα πέρασμα μείνει πιστό∙
Ούτε με τα διψασμένα στάχυα από δεμάτια σοδειάς μετά το θερισμό,
Αλλ’ όταν του πράσινου του κόσμου τα μπουμπούκια ανθούν.

Τις βιολέτες για την άνοιξη φύλαξε, κι η αγάπη για τα νιάτα ας κρατηθεί,
Αγάπη που, με την ομορφιά, τη χαρά και την ελπίδα θά ‘πρεπε να κατοικήσει:
Ή αν μια αργοπορημένη αγάπη πιο θλιβερή πρόκειται να γεννηθεί

Είθε χάρη πέραν τής γνώσης της, μη ζητήσει,
Μ’ από μόνη της ας δοθεί, μηδέ να ικετεύσει η αλήθεια ν’ απαντηθεί–
Μια Ρουθ ευγνωμονούσα αν και φτωχικό καρπό σταχυολογεί.
~

μτφρ. Ασημίνα Λαμπράκου
πηγή
Cristina Rossetti