Κριστίνα Τζωρτζίνα Ροσέτι (Christina Georgina Rossetti), «Μελαγχολικοί έρωτες»

Θα 'θελα να θυμόμουνα τη μέρα,
την ώρα, το λεπτό που σε πρωτοείδα,
αν είχε φως ή ερχόταν καταιγίδα,
αν ήταν πρωί ή αν έφτανε η εσπέρα.
Έτσι απρόσεκτη διάβηκα πέρα,
τόσο τυφλή ήμουνα που την αχτίδα
δεν πρόσεξα που προμηνούσε ελπίδα,
το αστέρι που πλανιόταν στον αιθέρα.
Τη μέρα αυτή να ‘ταν να θυμηθώ,

που έφυγε δίχως ίχνος, σαν το χιόνι

που κάτω από το χάδι του ήλιου λιώνει.

Άδεια έμοιαζε, δεντρί δίχως ανθό.

Ω, να μπορούσε τη στιγμή να φέρει

πίσω, που αγγίξαμε χέρι με χέρι.

~

Μετάφραση: Γ. Νίκας

πηγή