Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς
ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται
αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων
που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης
μαζί μας σέρνουμε σημάδια και κομμάτια τους
το αίμα, την αγάπη τους, την περιφρόνησή τους
τα πάθη και τα μίση τους και την εκδίκησή τους
αυτά που χάσαμε σε τρόμους και κινδύνους-
όσα κερδίσαμε σε μάχες βιαστικές, τυραννικές
κι όσες μας έδωσαν χαρές περαστικές οι αθάνατοι.
Έτσι σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή.
Έτσι σιγά σιγά το πρόσωπό μας.
~
Από τη συλλογή Το νεκρό καφενείο (1997
ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται
αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων
που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης
μαζί μας σέρνουμε σημάδια και κομμάτια τους
το αίμα, την αγάπη τους, την περιφρόνησή τους
τα πάθη και τα μίση τους και την εκδίκησή τους
αυτά που χάσαμε σε τρόμους και κινδύνους-
όσα κερδίσαμε σε μάχες βιαστικές, τυραννικές
κι όσες μας έδωσαν χαρές περαστικές οι αθάνατοι.
Έτσι σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή.
Έτσι σιγά σιγά το πρόσωπό μας.
~
Από τη συλλογή Το νεκρό καφενείο (1997
Ο Μάνος Ελευθερίου (Ερμούπολη, 1938 - 22 Ιουλίου 2018) ήταν ποιητής,
στιχουργός και πεζογράφος. Έχει γράψει ποιητικές συλλογές, διηγήματα,
μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα και περισσότερα από 400 τραγούδια.
Παράλληλα εργάστηκε ως αρθρογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος
και ραδιοφωνικός παραγωγός. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο
Μυθιστορήματος 2005 για το μυθιστόρημά του "O καιρός των χρυσανθέμων"
(Mεταίχμιο, 2004). Το 2013 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος
Κώστα και Ελένης Ουράνη, για το σύνολο του έργου του. [Βιογραφία]