Αλέξης Τραϊανός, «Μια βραδιά με τη Σύλβια Πλαθ»

Ανεβοκατεβαίνει αυτό το ήρεμο γκρίζο
Τσιγάρα και συνήθειες του χειμώνα
Προφέροντας το όνομά σου κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου
Με το γέλιο σου να κουνιέται πίσω από το οινόπνευμα της λάμπας
Μερικά χρόνια προτού πεθάνεις από το ίδιο σου χέρι

‘Απ’ τα φύλλα μου λείπει το χαρτί που μου κλέψανε
Πρέπει να σε κουβαλήσω από κει που ήσουν
Μ’ ένα γυμνό λαμπτήρα μέσα στο κάθε μάτι

Το άσχημο φως της κατοχής σου

Τώρα ξέρω αυτό το φως πίσω από κάθε άγαλμα

Μα ποιός του κόλλησε αυτά τ ‘άσπρα μαλλιά

Αφησέ με να επισκευάσω τις λέξεις μου εσένα το βλέμμα μου

Είδα ήτανε μια προσωπίδα τρομερή μέσα στη ζωή

Καθένας μας μ’ ένα κουτί και το κεφάλι του μέσα

Όχι δεν θα έρθει κανείς

Μη γελάς κι ας ήμαστε εδώ σ’ αυτόν τον κλειστό σταθμό

Δίπλα στη θάλασσα κάτι θέλοντας να πω

Όπως θα ήθελα να το πω και δεν είναι

Και παρασέρνει σα σκοινί το πρόσωπό μου

Μπροστά στο λάκκο με το αλάτι και το ξύδι

‘Αφησέ με να μη σου μιλώ λοιπόν

‘Ημαστε το ζευγάρι που δεν έχει πού να πάει πια

Το τρένο ´εφυγε όπως στο σινεμά

Μπορείς να κρυφτείς στην τουαλέτα όλο το βράδυ

Για να το δεις να φεύγει πάλι

‘Εγινε ο κόσμος για να βλεπόμαστε μισοί μες στο χαμό

Σαν ένα μισοφώτιστο πορνό

Μυαλό π’ αχνίζει ποίηση και αλκοόλ

Τα μάτια μου τα εμποδίζουνε οι προβολείς

Μιας χώρας που λιώνει στο στριπ τιζ

Ανεβοκατεβαίνω αυτό το ήρεμο γκρίζο

Συγχωρέθηκα σε μια λέξη

Προφέροντας τ ‘όνομά σου κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου

Μερικά χρόνια προτού πεθάνεις  άπ’ το ίδιο σου το χέρι

Το γκάζι μιλά καλύτερα άπ’ τη σιωπή ή τους ανθρώπους

Μυρίζει όταν κανένας δεν έρχεται να μυρίσεις

Τ’ ανοίγεις εσύ ή οι άλλοι για σένα ή για τους άλλους

Ένα ουδέτερο ρύγχος ίσως άπ’ το ταβάνι

Ρύγχη λουλουδιών γκάζι λουλουδιών

Πολιορκούσαν το αίμα σου άφαντο

Μελανιασμένο σ’ ένα χαρτί της νύχτας

Ή στις τέσσερις το πρωί ανάθεμα της ποίησης

Της σφιγμένης γροθιάς πάνω στο άπλετο μαύρο

Εκεί που σκόνταφταν τα μάτια σου προορισμός υακίνθων

Κάνοντάς το πάλι

Νόημα των λέξεων νόημα ματιών απονενοημένων

Χείλια του ποτέ πια

Στις 4 το πρωί με τις άσπρες κλεψύδρες του γαλατά

Η αιώνια ώρα στο φιλντισένιο κορμί σου

Στο υγιεινό δωμάτιο με το κλάμα και τους καπνούς

Τους ήχους της σήψης ναυαγισμένους γύρω άπ’ το αμπαζούρ

Και το ποίημα ανάποδο

Να πηγαινοέρχεται άπ’ την κρεβατοκάμαρα  στην κουζίνα

Ανασταινόσουν και πέθαινες Λαίδη Λαζάρου.

πηγή 

 

Ο Αλέξης Τραϊανός, πραγματικό όνομα Αλέξανδρος Ζαβατάρης, (Θεσσαλονίκη, 1944 - Καπανδρίτι Αττικής, 1980) ήταν Έλληνας ποιητής της γενιάς του '70, μεταφραστής και κριτικός ποίησης. To 1963 εισάγεται στο Οικονομικό της Νομικής του ΑΠΘ και το 1972 πήρε το πτυχίο του και προσλήφθηκε στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, από την οποία πήρε μετάθεση για την Αθήνα το 1979.  Υπήρξε ο πρώτος που μετέφρασε beat ποίηση στα ελληνικά. Επίσης, μετέφρασε μέρος των έργων των Τσέζαρε Παβέζε και Τσαρλς Μπουκόφσκι. Η ποίηση του λείπει από τις περισσότερες ανθολογίες σύγχρονων Ελλήνων ποιητών, όπως και από τα βιβλία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και της Ακαδημίας. Η γραφή του είναι ελλειπτική και συνάμα καταγγελτική. Η φόρμα παίζει καθοριστικό ρόλο, καθώς τα όρια καραδοκούν στον εσωτερικό και στον εξωτερικό κόσμο του ποιητή. Η γλώσσα είναι ανανεωτική και άμεση. Ο Βασίλης Στεριάδης έγραψε στην Καθημερινή το 1978: Η φιλοσοφική-υπαρξιακή θέση του Α. Τ. είναι ακραία. Η ατμόσφαιρα των ποιημάτων του είναι σε οριακό σημείο φορτισμένη από τον κίνδυνο της ακροβασίας του μυαλού και σαν τοξινωμένη, σε μια λειτουργία όπου κάθε στιγμή το παιχνίδι με τα νεύρα μπορεί να χαθεί... Αυτοκτόνησε στις 7 Μαΐου του 1980 στο Καπανδρίτι.