Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Beckett), «Ο Ακατονόμαστος» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τώρα ποιος; Τώρα που; Τώρα πότε;
Χωρίς να το ψάχνω. Εγώ, να λέω εγώ. Χωρίς να το εννοώ.
Να τα λέω ερωτήσεις, υποθέσεις.
Να προχωράω μπροστά, να το λέω προχωράω, να το λέω μπροστά.
Λες να 'γινε και κάποια μέρα, εντάξει πήρε μπρος, να 'μεινα μέσα,
που μέσα, αντί να βγω έξω,
όπως έκανα πάντα,
να περάσω μέρα και νύχτα όσο γίνονταν πιο μακριά,
δεν ήταν μακριά.
Κάπως έτσι μπορεί ν' άρχισε.
Νομίζεις πώς απλώς ξεκουράζεσαι,
για να επανέλθεις δριμύτερος,
ή χωρίς απώτερο λόγο,
και σε λιγάκι ανακαλύπτεις πως σου είναι εντελώς αδύνατο να κάνεις οτιδήποτε πια.
Αδιάφορο πώς έγινε όλο αυτό.
Αυτό, λέγε αυτό, χωρίς να ξέρεις ποιο.
Ίσως το μόνο που έκανα ήταν ν' αποδεχτώ εντέλει μια κατάσταση παλιά.
Αν και εγώ δεν έκανα τίποτα.
Μοιάζω σα να μιλάω,
εγώ, δεν είμαι εγώ, για μένα, δεν είναι για μένα.
Αυτές οι λίγες γενικές παρατηρήσεις για ν' αρχίσουμε.
Και τώρα τι θα κάνω,
τι πρόκειται να κάνω,
τι πρέπει να κάνω,
στην κατάσταση που βρίσκομαι, πως να προχωρήσω;
Με απλή και καθαρή απορία;
Ή με καταφάσεις και αρνήσεις που θ' αναιρούνται καθώς προφέρονται,
ή αργά ή γρήγορα;
Σε γενικές γραμμές. Θα υπάρχουν ασφαλώς κι άλλα κόλπα.
Αλλιώς θα 'ταν χαμένη υπόθεση. Μα είναι χαμένη υπόθεση. [...] 

~

Μετάφραση : Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου

πηγή