Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

Μολιέρος (Molière)

«Ο Ταρτούφος» (1664)

Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

Μολιέρος (Molière)

«Ο αρχοντοχωριάτης» (1670)

Μολιέρος (Molière)

«Ντον Ζουάν» (1665)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Όνειρο Θερινής Νυκτός»

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα»

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Ματωμένος Γάμος»

Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ

«Ο μικρός πρίγκηπας»

Αντόν Τσέχωφ

«Ένας αριθμός»

Ντάριο Φο

«Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού»

Ευγένιος Ιονέσκο

«Ρινόκερος»

Έντγκαρ Άλαν Πόε

«Ιστορίες αλλόκοτες»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»

721 Ποιητές - 8.160 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Τζιμ Μόρισον (Jim Morrison), «Το τέλος»

Αυτό είναι το τέλος, ωραίε μου φίλε… 
αυτό είναι το τέλος, μοναδικέ μου φίλε, το τέλος… 
για τα σχέδια που κάναμε, το τέλος… 
για ότι στέκει ακόμα όρθιο, το τέλος…
χωρίς ασφάλεια ή έκπληξη το τέλος…
ποτέ δεν θα σε ξανακοιτάξω στα μάτια, τέλος.

Μπορείς να πάρεις μια ιδέα αυτού που θα υπάρξει… 
τόσο ελεύθερο κι απεριόριστο… 
απελπισμένα της ανάγκης…
 από το χέρι ενός ξένου… 
σε μια χώρα απελπισμένη.

Χαμένος σε μια ρωμαϊκή χώρα άγρια από τον πόνο… 
κι όλα τα παιδιά τρελά…
όλα τα παιδιά τρελά…
προσμένοντας την καλοκαιρινή βροχή μόνο…

Υπάρχει κίνδυνος στην άκρη της πόλης… 
πέρνα από τον αυτοκινητόδρομο του βασιλιά, μωρό μου…
παράξενες σκηνές μέσα στο χρυσωρυχείο… 
πέρνα από τον δυτικό αυτοκινητόδρομο, μωρό μου…
καβάλησε το φίδι… 
καβάλησε το φίδι… 
μέχρι τη λίμνη… 
την αρχαία λίμνη, μωρό μου… 
το φίδι είναι μακρύ… 
εφτά μίλια… 
καβάλησε το φίδι… 
είναι γέρικο και το δέρμα του κρύο.

Η Δύση είναι το καλύτερο… 
η Δύση… 
είναι το καλύτερο… 
έλα εσύ και θα κάνουμε όλα τα υπόλοιπα…
Το γαλάζιο λεωφορείο μας καλεί… 
το γαλάζιο λεωφορείο μας καλεί… 
οδηγέ… 
προς τα πού μας πας;

Ο δολοφόνος σηκώθηκε πριν την αυγή… 
φόρεσε τις μπότες του… 
πήρε ένα πρόσωπο από την αρχαία πινακοθήκη… 
και προχώρησε στο διάδρομο… 
πήγε στο δωμάτιο της αδελφής του… και μετά
επισκέφτηκε το δωμάτιο του αδελφού του… 
και μετά αυτός, βάδισε στο διάδρομο… 
κι έφτασε μια πόρτα… 
και κοίταξε μέσα… 
Πατέρα… 
“Ναι γιε μου”… 
Θέλω να σε σκοτώσω… 
Μητέρα, θέλω… 
να σε γααααααααααααου!

Έλα μωρό μου, άρπαξε μια ευκαιρία μαζί μας… 
έλα μωρό μου, άρπαξε μια ευκαιρία μαζί μας…
έλα μωρό μου, άρπαξε μια ευκαιρία μαζί μας… 
Ακόμη και τώρα… 
γαλάζιο λεωφορείο… 
τώρα… 
γαλάζιο λεωφορείο… 
ακόμα και τώρα… 
γαλάζιο λεωφορείο… 
Χε χε.
( τους επιτρέπουν να σκοτώνουν κόσμο, αλλά τους απαγορεύουν 
να γράψουν γαμήσου στα αεροπλάνα γιατί είναι αμαρτία)

Αυτό είναι το τέλος, ωραίε μου φίλε… 
αυτό είναι το τέλος… 
μοναδικέ μου φίλε, το τέλος… 
Πονάει να σ’
αφήσω μόνο… 
μα ποτέ δεν θα μ’ ακολουθήσεις… 
Το τέλος του γέλιου και των απαλών ψεμμάτων… 
το τέλος της νύχτας που αποφασίσαμε να πεθάνουμε… 
Αυτό είναι το τέλος.
 ~
 Μετάφραση : Βασίλης Λαλιώτης 

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

 
 
𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης