Τριστάν Κορμπιέρ (Édouard-Joachim Corbière), «Το Παρίσι την ημέρα»

Δες στους ουρανούς τον μεγάλο λαμπερό κόκκινο δίσκο από χαλκό,
Τηγάνι τεράστιο όπου ο Καλός Θεός μαγειρεύει
Το μάννα, τον διαβολάκο , το αιώνιο πιάτο ημέρας.
Τον βουτάει στον ιδρώτα και με αγάπη καρυκεύει.

Οι Λαριντόν σε κύκλο πλάι στο φούρνο περιμένουν,
Ταγγιάς σάρκας ο ψίθυρος ακούγεται αμυδρά,
Κι οι μεθυσμένοι είναι εκεί, κρατώντας το φλασκί τους`
Ριγεί ο φτωχός  ενώ τη σειρά του καρτερά.

Νομίζεις λοιπόν πως ο ήλιος για όλο τον κόσμο τηγανίζει
Σαν χείμαρρο χρυσού το άφθονο λαρδί που ξεχειλίζει;
Όχι, ο ζωμός του σκύλου πάνω μας πέφτει από ψηλά.

Αυτοί είναι κάτω από την ακτίνα κι εμείς από το λούκι
Για μας η μαύρη φτώχεια που κρυώνει δίχως φως...
Η  πικρή θλίψη είναι η δική μας η ουσία.

Μα την πίστη μου από το να είμαι στο μέλι προτιμώ.
~
μτφρ: Άντυ Δημητριάδου
πηγή