Μαρία Πολυδούρη, «Περηφάνεια»

Έμεινα, καρτερώντας σε, ως που το αστέρι εφάνη
της χαραυγής ψηλά.
Μα η φλόγα τους τα δάκριά μου τάχε όλα πια ξεράνει
κι' ούτε ο ψυχρός Λυκαβηττός μ' άκουσε, σιωπηλά
καθώς θρηνούσα τόνειρο πώσβηνε στην καρδιά μου.

Ω, τώρα που σε φέρανε οι στιγμές σιμά μου, πάλι
τ' άστρο θα καρτερώ,
για να του πω, κρατώντας το δάκρι πώχει προβάλει
στα μάτια μου σαν τη χαρά θερμό και λαμπερό,
- τον είχα απόψε όλον καημό μέσα στην αγκαλιά μου!

~

Ανέκδοτα ποιήματα