Μαρία Πολυδούρη, «Σαν πεθάνω»

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,
όταν αντικρύ θ’ ανοίγει μέσ’ στη γάστρα μου δειλά
ένα ρόδο – μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη
και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους, σιωπηλά.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σαν την ζωή μου,
που η δροσιά της, κόμποι δάκρυ θα κυλάει πονετικό
στο άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζει τη γιορτή μου,
στο άγιο χώμα που θα μου είναι κρεβατάκι νεκρικό.

Όσα αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θα σκορπίσουν

και θ’ αφανιστούν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριού.

Όσα μ’ αγαπήσαν μόνο θα ’ρθουν να με χαιρετίσουν

και χλωμά θα με φιλούνε σαν αχτίδες φεγγαριού.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη.

Η στερνή πνοή μου θα ’ρθει να σ’το πει και τότε πια,

όση σου απομένει αγάπη, θα ’ναι σα θαμπό καντήλι

 – φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.

~

 Οι Τρίλλιες που σβήνουν, 1928