Το τελευταίο τραγούδι μου
το άγραφο, θ’ ανατείλη
απ’ των ματιών τη δύση.
Το τελευταίο τραγούδι μου
παρθένο θ’ αναβρύση
στα πέτρινα μου χείλη.
Ακόμα έχω το ρόδισμα
του πυρετού στην όψη,
φίλοι και σας πλανεύει.
Ακόμα ένα άνθος τόνειρο
το μύρο του ασωτεύει.
(Και τάνθος τώχουν κόψει).
Ακόμα σ’ ένα φίλημα
σ’ ερωτικό μεθύσι
τα χείλη μου προσφέρω.
Μα δε βλέπετε τ’ Όραμα
και μόνο εγώ το ξέρω
πως μ’ έχει πια κερδίσει.
Κεντήστε με ροδάγκαθα
τη νεανική καρδιά μου,
μήπως και την ξυπνήστε.
Νερό κ’ αίμα αν θ’ ανάβρυζε,
το τέλος λησμονήστε.
Ακόμα είναι μακριά μου!
Το τελευταίο τραγούδι μου
θάρθη να σας ξαφνίση
στο δειλινό το λαύρο,
σαν ένα κακό μήνυμα
που στη σιωπή το μαύρο
φτερό του θα τανύση.
το άγραφο, θ’ ανατείλη
απ’ των ματιών τη δύση.
Το τελευταίο τραγούδι μου
παρθένο θ’ αναβρύση
στα πέτρινα μου χείλη.
Ακόμα έχω το ρόδισμα
του πυρετού στην όψη,
φίλοι και σας πλανεύει.
Ακόμα ένα άνθος τόνειρο
το μύρο του ασωτεύει.
(Και τάνθος τώχουν κόψει).
Ακόμα σ’ ένα φίλημα
σ’ ερωτικό μεθύσι
τα χείλη μου προσφέρω.
Μα δε βλέπετε τ’ Όραμα
και μόνο εγώ το ξέρω
πως μ’ έχει πια κερδίσει.
Κεντήστε με ροδάγκαθα
τη νεανική καρδιά μου,
μήπως και την ξυπνήστε.
Νερό κ’ αίμα αν θ’ ανάβρυζε,
το τέλος λησμονήστε.
Ακόμα είναι μακριά μου!
Το τελευταίο τραγούδι μου
θάρθη να σας ξαφνίση
στο δειλινό το λαύρο,
σαν ένα κακό μήνυμα
που στη σιωπή το μαύρο
φτερό του θα τανύση.
~
Ηχώ στο Χάος (1929)