Φιλιώ Ροτσίδου, «Τετέλεστε…»

Αυτή η ησυχία μύριζε μπαρούτι… πολέμου τύμπανα ηχούσαν από μακριά… κι όμως… η ησυχία μου τρυπούσε τ΄ αυτιά και διαπερνούσε όλο το είναι μου πιότερο απ’ τα τύμπανα… το μυαλό μου κόντευε να τρελαθεί απ’ την ανήσυχη, ησυχία και το στόμα μου μια συνεχής φιμωμένη κραυγή που έμελλε να γίνει ο θάνατος μου… τα στήθια μου πλακωμένα και τα
μάτια μου υγρά απ’ το κλάμα.. δεν υπήρχε άνθρωπος στον ορίζοντα.. μια απερίγραπτη μοναξιά βάθαινε τα σωθικά μου που έκαιγαν.. τα μαλλιά είχαν κολλήσει ακατάστατα στο πρόσωπο μου από τον πολύ ιδρώτα και η γλώσσα μου ήταν γεμάτη χώμα.. .. με είχε φάει η αγωνία και δεν υπήρχε τίποτα και κανένας για να με καθησυχάσει.. ρε μήπως τρελάθηκα; όχι… όχι… μονολογώ.. δεν μπορεί κάποια λύση θα υπάρχει.. κόντευα να σκάσω και η ησυχία με ακολουθούσε σαν σκιά.. την έβλεπα να έρχεται και να συγκρούεται μετωπικά μαζί μου και ήμουν ανίκανος να αντιδράσω.. τα δάκρυα μου έτρεχαν χωρίς να μπορώ να τα συγκρατήσω.. μέσα μου το απόλυτο κενό και δεν έβλεπα φως στο τούνελ…. μιλήστε ρε, μιλήστε! Δε βλέπετε που μ’ έχει ξεκουφάνει η σιωπή; Μιλήστε ρε μιλήστε! πείτε κάτι, οτιδήποτε, εκτός από σιωπή! δεν την αντέχω σας λέω! δεν την αντέχω…. έσυρα τα πόδια μου σκορπίζοντας τα κομμάτια μου απ’ εδώ κι απ’ εκεί.. η στιγμή, μια αιωνιότητα που καθήλωσε ότι είχα δικό μου και το έκανε πέτρα.. τα άψυχα βλέμματα των αγαλμάτων διαπερνούσαν ήδη την πληγιασμένη μου ύπαρξη.. άπλωσα τα χέρια να τ’ αγγίξω και τα χέρια μου έμειναν μετέωρα.. δεν είχα τίποτα δικό μου πια.. κουλουριάστηκα στη γωνιά μου και έκλαψα πικρά.. αυτή ήταν η μοίρα που ετοίμασα για μένα.. καταδικασμένη να πεθάνει στη σιωπή και στο τετέλεστε του θανάτου..

πηγή

Η Φιλιώ Ροτσίδου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο.  Σπούδασε Αισθητική και Κοσμετολογία.  Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες του διαδικτύου. Πρώτη συμμετοχή από τις εκδόσεις Διάνυσμα: Καλοκαίρι 2014 (Ομαδική ποιητική συλλογή)