Τριστάν Κορμπιέρ (Édouard-Joachim Corbière), «Αγρύπνια»

Αγρύπνια, ζώο αψηλάφητο!
Δεν νιώθεις απ' αγάπη,
Για νά 'ρθεις να λιγοθυμήσεις σαν θα δεις
Κάτω απ' το κακό σου μάτι, τον άνθρωπο να

δαγκώνει
Τα σεντόνια και μες στη πλήξη να
στριφογυρνά...

Κάτω απ' το κατάμαυρο διαμάντι του ματιού

σου.

Λέγε! Γιατί ενώ περνά κατάλευκη η νύχτα

Ίδια. Κυριακή που βρέχει

Έρχεσαι να μας γλείφεις σα σκυλί;

Ελπίδα ή Πόνος π' αγρυπνά

Στ' αφτί; που γι' άκουσμα τεντώνεται,

Σιγά να μιλά σιγά... και τίποτα να μη μας λέει;

Γιατί στο στεγνό μας λαιμό,

Να γέρνει πάντα η άδεια σου κούπα

Και την τραχηλιά μας προτεταμένη να αφήνεις;

Σε μας τους διψασμένους Τάνταλους για

χίμαιρα: -Φίλτρο ερωτικό η μούργα πικρή

Σταγόνα δροσιάς ή λιωμένο μολύβι.

Αγρύπνια, είσαι ωραία λοιπόν;...

Ε, γιατί ακόλαστη κόρη

Στα γόνατά σου να μας σφίγγεις;

Γιατί στο στόμα μας ν' αγκομαχάς:

Γιατί τον ύπνο μας χαλάς;

Κοιμήσου αν θες μαζί μας...

Γιατί, ωραία έκλυτη της νύχτας

Φοράς στο πρόσωπο τη μαύρη μάσκα;...

-Για να ταράζεις όνειρα χρυσά;...

Δεν είναι η αγάπη μες στο σύμπαν;

Αναπνοή της αποκαμωμένης Μεσσαλίνας

Μα όχι ακόμα χορτασμένης!

Αγρύπνια, είσαι η Υστερία...

Είσαι η λατέρνα

Που αλέθει τα Ωσαννά των Εκλεκτών Του;...

-Ή δεν είσαι το αιώνιο πλήκτρο

Πάνω στα νεύρα γραφιάδων κολασμένων

Που γρατζουνά τους στίχους τους -μον' από

κείνους διαβασμένους;

Αγρύπνια, είσαι το θλιμμένο γαϊδουράκι

Του Μπούρινταν η φάλαινα

Της κόλασης; -Το φιλί σου φωτιά

Μια γεύση αφήνει ψυχρή κόκκινου σίδερου...

Ω! έλα και μπες στην κάμαρή μου τη φτωχή...

Μαζί θα κοιμηθούμε δω για λίγο.

~

Μτφ: Γιώργος Κ. Καραβασίλης

απ' το βιβλίο: "Οι καταραμένοι ποιητές"

Πολ Βερλέν, εκδ. Αιγόκερως

πηγή