Τριστάν Κορμπιέρ (Édouard-Joachim Corbière), «Το Παρίσι τη νύχτα»

Είναι η θάλασσα : - ήρεμη επιφάνεια - και η μεγάλη παλίρροια
Αποσύρθηκε με ένα μακρινό βουητό.
Το κύμα θα επιστρέψει, κυλώντας στον ήχο του.
Ακούς τη νύχτα το γρατσούνισμα των καβουριών;

Είναι η Στύγα η στραγγισμένη: ο ρακοσυλλέκτης Διογένης,
Με το φανάρι στο χέρι, τριγυρίζει δίχως ντροπή.
Κατά μήκος του μαύρου ρυακιού, οι διεστραμμένοι ποιητές
Ψαρεύουν: το κοίλο κρανίο τους για κουτί σκουληκιών χρησιμεύει.

Είναι ο κάμπος: τα βρώμικα στουπιά για να μαζέψει
Ορμά βιαστικά ο στρόβιλος των ειδεχθών Αρπυιών.
Της υδρορροής το κουνέλι, για τρωκτικά παραμονεύει
Κι από των νυχτερινών τρυγητών του Μποντί τα σύρματα ξεφεύγει.

Είναι ο θάνατος: κείτεται νεκρή η αστυνομία. - Ψηλά, η αγάπη
Υπνάκο παίρνει πιπιλίζοντας το κρέας ενός βραχίονα βαρύ
Όπου το σβησμένο φιλί το κόκκινο κέλυφός του αφήνει.
Μόνη είναι η ώρα. – Ακούστε: ...ούτε ένα όνειρο δεν κινείται.

Έτσι είναι η ζωή: ακούστε: η αφρισμένη πηγή τραγουδά
Το αιώνιο τραγούδι της παχύρρευστης γης
Από θεό θαλασσινό που τα γυμνά και πράσινα μέλη του ξεριζώνει
Στου νεκροτομείου το κρεβάτι... με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά!
~
 Μετάφραση Άντυ Δημητριάδου
πηγή