Κώστας Καρυωτάκης, «Όλα τα πράγματά μου…»

Ὅλα τὰ πράγματά μου ἔμειναν ὅπως
νά ῾χω πεθάνει πρὶν ἀπὸ καιρούς.
Σκόνη στὴ σκόνη ἐγέμισεν ὁ τόπος,
καὶ γράφω μὲ τὸ δάκτυλο σταυρούς.

Ὅλα τὰ πράγματά μου ἀναθυμοῦνται
μίαν ὥρα ποὺ περάσαμε μαζί,
σ᾿ ἐκείνη τὰ βιβλία μου λησμονοῦνται,
σ᾿ ἐκείνη τὸ ρολόι ἀκόμα ζεῖ.

Ἦταν εὐτυχισμένη τότε ἡ ὥρα,

ἦταν ἕνα δείλι ζωγραφιστό.

Ἔχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,

κι ἔμεινε τὸ παράθυρο κλειστό.

Κανένας, οὔτε ὁ ἥλιος, πιὰ δὲ μπαίνει.

Τὸ ἐρημικό μου σπίτι ἀντιβοεῖ

στὴν ὥρα κείνη ἀκόμα, ποὺ σημαίνει,

αὐτὴ μονάχα, βράδυ καὶ πρωί.

Δὲν ξέρω δῶ ποιὸς εἶναι τώρα ὁ τόπος,

δὲ ξέρω ποιὸς χαράζει τοὺς σταυρούς,

κι ὅλα τὰ πράγματά μου ἔμειναν ὅπως

νά ῾χω πεθάνει πρὶν ἀπὸ καιρούς.

~
Ποιητική συλλογή: 'Ελεγεία και Σάτιρες' (1927)