I
Ένα καράβι μες τα μάτια σου
Έγινε κύριος των ανέμων
Κι εκείνα ήταν η στεριά
Κι εγώ την ξαναβρήκα
Τα μάτια σου με υπομονή μας καρτερούσαν
Κάτω απ'τα σύδεντρα του δάσους
Μες τη βροχή και μες την καταιγίδα
Πάνω στα χιόνια των κορφών
Ανάμεσα στο βλέμμα και τα γέλια των παιδιών
Τα μάτια σου με υπομονή μας καρτερούσαν
Σαν μια κοιλάδα
Πιο τρυφερή κι από 'να φυλλαράκι
Ο ήλιος τους μας στέριωνε
Και κάρπιζαν τα εύθραστά μας χρόνια
Μας καρτερούσαν να μας δουν
Πάντα
Γιατί αγάπη φέρνουμε εμείς
Τη νιότη της αγάπης
Και το νόημα της αγάπης
Τη σοφία της αγάπης
Και την αθανασία.
II
Μέρα των ματιών μας, μέσα τους είναι πιο πολλοί
Κι απ'τις μεγάλες μάχες
Μάτια γεμάτα πόλεις και χωριά
Θριαμβευτές του χρόνου
Μες της κοιλάδας την ομίχλη σιγοκαίει
Ο ήλιος ρευστός και δυνατός
Και πάνω στο χορτάρι παρελαύνει
Της άνοιξης το κόκκινο σαρκίο
Το γέρμα έχει κλείσει τα φτερά του
Πάνω απ'τ'ανέλπιδο Παρίσι
Και το φανάρι μας κλείνει μέσα του τη νύχτα
Όπως ο αιχμάλωτος τη λευτεριά.
III
Γάργαρη πηγή, γλυκιά, γυμνή
Η πανταχού παρούσα νύχτα
Η νύχτα που ενωνόμαστε
Σε άγονο κι ανόητο αγώνα
Κι η νύχτα που μας πλήγωσε
Η νύχτα που το κρεββάτι μένει άδειο
Ένα κενό της μοναξιάς
Το μέλλον μιας αγωνίας.
IV
Ένα φυτό είναι που χτυπά
Στης Γης την πόρτα
Κι ένα παιδί είναι που χτυπά
Την πόρτα της Μητέρας
Είναι ο ήλιος και η βροχή
Που γεννιούνται μαζί με το παιδί
Μεγαλώνουν μαζί με το φυτό
Ανθίζουν μαζί με το παιδί
Μα ακούω να γελούν οι γνωστικοί...
Έχουν υπολογίσει πόσο πόνο
Μπορούν να προκαλέσουν σ' ένα παιδί
Πόση ντροπή χωρίς ν' αηδιάσεις
Πόσα δάκρυα δίχως να χαθείς
Ακούω βήματα κάτω από τους τάφους
Μαύρο ήχο έμπλεο φρίκης
Έρχονται να ξεριζώσουν το φυτό
Έρχονται να ασελγήσουν στο παιδί
Με βάσανα και θλίψη.
V
Ο τόπος της καρδιάς, λέγανε κείνοι ευγενικά.
Η κατοικία του έρωτα, του μίσους και της δόξας, απαντούμε
Και στα μάτια μας αστράφτει
Με ασφάλεια η αλήθεια
Οτι κακό δεν ξεκινήσαμε ποτέ
Και οτι πάντοτε αγαπούσαμε ο ένας μας τον άλλο
Κι επειδή αγαπάμε ο ένας τον άλλο
Θέλουμε να λευτερώσουμε τον Άλλο
Από την παγωμένη του τη μοναξιά
Θέλουμε, πάει να πει εγώ θέλω
Πάει να πει εσύ θέλεις, και θέλουμε εμείς
Το φως να συνεχίσει να υπάρχει
Σε εραστές ενάρετους
Με τόλμη οπλισμένους
Γιατί ποτέ τα μάτια δεν χαμήλωσαν ο ένας απ'του άλλου
Κι έτσι κοιτούν κατάματα την ίδια τη ζωή.
VI
Τα βούκινα μας δεν ηχούν
Για να σας δείξουμε μαθες πού είναι η Δυστυχία
Τέτοια που είναι αυτή, τόσο μεγάλη, τόσο ανόητη
Πολύ κτηνώδης πια για να φανεί ολόκληρη
Λέμε πως μόνο ο θάνατος--
Μονάχα η γη μας περιορίζουν·
Μα τώρα ειν' η ντροπή
Που ζωντανούς μας χτίζει
Ντροπή για τ' απεριόριστο κακό,
Ντροπή για τους παράλογους βασανιστές μας,
Πάντα τους ίδιους
Τους ίδιους πάντα εγωπαθείς
Ντροπή για τα τρένα των μαρτυρίων
Ντροπή για τις λέξεις «καμμένη γη»
Μα δεν θα ντραπούμε για τον πόνο μας
Για τη ντροπή μας μεις δε θα ντραπούμε
Πίσω απ'τους πολεμιστές που το βαλαν στα πόδια
Δεν ζούνε πια πουλιά
Ο αέρας άδειασε από θρήνους
Άδειασε από αθωότητα -- την αθωότητά μας·
Τώρα αντηχεί το μίσος και η εκδίκηση.
VII
Στο όνομα του τέλειου, του σκεπτικού μετώπου
Στο όνομα των ματιών σου που κοιτάζω
Και για τα χείλη που φιλώ
Για τώρα και για πάντα
Στο όνομα της θαμμένης ελπίδας
Στο όνομα των δακρύων μες τη νύχτα
Στο όνομα των βογγητών που φέρνουν γέλια
Στο όνομα των γέλιων που φέρνουν φόβο
Στο όνομα των γέλιων μες το δρόμο
Για τη γλύκα που τα χέρια μας ενώνει
Στο όνομα των τρυφερών καρπών που σκέπασαν τα άνθη
Σε μια γη όμορφη και καλή
Στο όνομα των ανδρών που φυλακίζονται
Στο όνομα των γυναικών που απελαύνονται
Στο όνομα όλων των συντρόφων μας
Που μαρτύρησαν, σφαγιάστηκαν
Μα τη Σκιά δεν τη δεχτήκαν
Πρέπει να στραγγίξουμε την οργή
Και να υφώσουμε το ξίφος
Για να κρατήσουμε ψηλά εκείνη την εικόνα
Των αθώων που παντού τους κυνηγούν
Και πάντα θα θριαμβεύουν.
Ένα καράβι μες τα μάτια σου
Έγινε κύριος των ανέμων
Κι εκείνα ήταν η στεριά
Κι εγώ την ξαναβρήκα
Τα μάτια σου με υπομονή μας καρτερούσαν
Κάτω απ'τα σύδεντρα του δάσους
Μες τη βροχή και μες την καταιγίδα
Πάνω στα χιόνια των κορφών
Ανάμεσα στο βλέμμα και τα γέλια των παιδιών
Τα μάτια σου με υπομονή μας καρτερούσαν
Σαν μια κοιλάδα
Πιο τρυφερή κι από 'να φυλλαράκι
Ο ήλιος τους μας στέριωνε
Και κάρπιζαν τα εύθραστά μας χρόνια
Μας καρτερούσαν να μας δουν
Πάντα
Γιατί αγάπη φέρνουμε εμείς
Τη νιότη της αγάπης
Και το νόημα της αγάπης
Τη σοφία της αγάπης
Και την αθανασία.
II
Μέρα των ματιών μας, μέσα τους είναι πιο πολλοί
Κι απ'τις μεγάλες μάχες
Μάτια γεμάτα πόλεις και χωριά
Θριαμβευτές του χρόνου
Μες της κοιλάδας την ομίχλη σιγοκαίει
Ο ήλιος ρευστός και δυνατός
Και πάνω στο χορτάρι παρελαύνει
Της άνοιξης το κόκκινο σαρκίο
Το γέρμα έχει κλείσει τα φτερά του
Πάνω απ'τ'ανέλπιδο Παρίσι
Και το φανάρι μας κλείνει μέσα του τη νύχτα
Όπως ο αιχμάλωτος τη λευτεριά.
III
Γάργαρη πηγή, γλυκιά, γυμνή
Η πανταχού παρούσα νύχτα
Η νύχτα που ενωνόμαστε
Σε άγονο κι ανόητο αγώνα
Κι η νύχτα που μας πλήγωσε
Η νύχτα που το κρεββάτι μένει άδειο
Ένα κενό της μοναξιάς
Το μέλλον μιας αγωνίας.
IV
Ένα φυτό είναι που χτυπά
Στης Γης την πόρτα
Κι ένα παιδί είναι που χτυπά
Την πόρτα της Μητέρας
Είναι ο ήλιος και η βροχή
Που γεννιούνται μαζί με το παιδί
Μεγαλώνουν μαζί με το φυτό
Ανθίζουν μαζί με το παιδί
Μα ακούω να γελούν οι γνωστικοί...
Έχουν υπολογίσει πόσο πόνο
Μπορούν να προκαλέσουν σ' ένα παιδί
Πόση ντροπή χωρίς ν' αηδιάσεις
Πόσα δάκρυα δίχως να χαθείς
Ακούω βήματα κάτω από τους τάφους
Μαύρο ήχο έμπλεο φρίκης
Έρχονται να ξεριζώσουν το φυτό
Έρχονται να ασελγήσουν στο παιδί
Με βάσανα και θλίψη.
V
Ο τόπος της καρδιάς, λέγανε κείνοι ευγενικά.
Η κατοικία του έρωτα, του μίσους και της δόξας, απαντούμε
Και στα μάτια μας αστράφτει
Με ασφάλεια η αλήθεια
Οτι κακό δεν ξεκινήσαμε ποτέ
Και οτι πάντοτε αγαπούσαμε ο ένας μας τον άλλο
Κι επειδή αγαπάμε ο ένας τον άλλο
Θέλουμε να λευτερώσουμε τον Άλλο
Από την παγωμένη του τη μοναξιά
Θέλουμε, πάει να πει εγώ θέλω
Πάει να πει εσύ θέλεις, και θέλουμε εμείς
Το φως να συνεχίσει να υπάρχει
Σε εραστές ενάρετους
Με τόλμη οπλισμένους
Γιατί ποτέ τα μάτια δεν χαμήλωσαν ο ένας απ'του άλλου
Κι έτσι κοιτούν κατάματα την ίδια τη ζωή.
VI
Τα βούκινα μας δεν ηχούν
Για να σας δείξουμε μαθες πού είναι η Δυστυχία
Τέτοια που είναι αυτή, τόσο μεγάλη, τόσο ανόητη
Πολύ κτηνώδης πια για να φανεί ολόκληρη
Λέμε πως μόνο ο θάνατος--
Μονάχα η γη μας περιορίζουν·
Μα τώρα ειν' η ντροπή
Που ζωντανούς μας χτίζει
Ντροπή για τ' απεριόριστο κακό,
Ντροπή για τους παράλογους βασανιστές μας,
Πάντα τους ίδιους
Τους ίδιους πάντα εγωπαθείς
Ντροπή για τα τρένα των μαρτυρίων
Ντροπή για τις λέξεις «καμμένη γη»
Μα δεν θα ντραπούμε για τον πόνο μας
Για τη ντροπή μας μεις δε θα ντραπούμε
Πίσω απ'τους πολεμιστές που το βαλαν στα πόδια
Δεν ζούνε πια πουλιά
Ο αέρας άδειασε από θρήνους
Άδειασε από αθωότητα -- την αθωότητά μας·
Τώρα αντηχεί το μίσος και η εκδίκηση.
VII
Στο όνομα του τέλειου, του σκεπτικού μετώπου
Στο όνομα των ματιών σου που κοιτάζω
Και για τα χείλη που φιλώ
Για τώρα και για πάντα
Στο όνομα της θαμμένης ελπίδας
Στο όνομα των δακρύων μες τη νύχτα
Στο όνομα των βογγητών που φέρνουν γέλια
Στο όνομα των γέλιων που φέρνουν φόβο
Στο όνομα των γέλιων μες το δρόμο
Για τη γλύκα που τα χέρια μας ενώνει
Στο όνομα των τρυφερών καρπών που σκέπασαν τα άνθη
Σε μια γη όμορφη και καλή
Στο όνομα των ανδρών που φυλακίζονται
Στο όνομα των γυναικών που απελαύνονται
Στο όνομα όλων των συντρόφων μας
Που μαρτύρησαν, σφαγιάστηκαν
Μα τη Σκιά δεν τη δεχτήκαν
Πρέπει να στραγγίξουμε την οργή
Και να υφώσουμε το ξίφος
Για να κρατήσουμε ψηλά εκείνη την εικόνα
Των αθώων που παντού τους κυνηγούν
Και πάντα θα θριαμβεύουν.
~
Μετάφραση: Γιώργος Κυρπιγιάν
