Λόρδος Βύρων (George Gordon Byron), «Περπατά με ομορφιά..»

Περπατά με ομορφιά, σαν τη νύχτα
Ασυννέφιαστων περιοχών κι έναστρων ουρανών·
Κι ό,τι καλύτερο έχουν το σκοτάδι και η λαμπρότητα
Στα μάτια της συναντιούνται και στη θωριά της:
Έτσι ωριμασμένα σε κείνο το τρυφερό φως
Που ο παράδεισος αρνείται στη φανταχτερή μέρα.

Μια σκιά περισσότερο, μια αχτίδα λιγότερο,
Θα είχαν μισοχαλάσει την ανείπωτη χάρη
Που κυματίζει σε κάθε κατάμαυρη μπούκλα,
Ή φέγγει απαλά πάνω απ’ το πρόσωπό της :
Όπου σκέψεις γλυκές εκφράζουν γαλήνια
Πόσο αγνό, πόσο αγαπημένο είναι το σπιτικό τους.

Και σ’ αυτό το μάγουλο, και πάνω από τούτο το φρύδι,
Τόσο απαλά, τόσο ήρεμα, μα ωστόσο εύγλωττα,
Τα χαμόγελα που κερδίζουν, οι αποχρώσεις που λάμπουν,
Αλλά μιλάνε για μέρες ξοδεμένες στην καλοσύνη
Για ένα πνεύμα ειρηνεμένο με όλα τριγύρω
Για μια καρδιά που η αγάπη της είναι αθώα !

~

Μετάφραση: Κώστας Λιννός

πηγή