Τζαν Γιουτζέλ (Can Yücel), «Το κατάλαβα»

”Αυτό που τόσο καιρό προσπαθούσες να μου πεις,
το κατάλαβα, όταν βρήκα τον εαυτό μου

Ο καθένας, έχει έναν δικό του δρόμο για την ευτυχία.
Το κατάλαβα, όταν χάραξα τον δικό μου δρόμο

Μόνο βιώνοντας τη, μαθαίνεις τη ζωή
και όχι με διαβάσματα, ακούσματα και βιβλία…
Το κατάλαβα, γιατί αρνιόσουν να μου πεις πολλά…

Το ότι ήταν μάταιη η κάθε μέρα που περνούσε χωρίς αγάπη στην καρδιά,
το κατάλαβα όταν σε είδα να τρέχεις ξυπόλυτη, αναζητώντας την αγάπη…

Το ότι όταν ο πόνος φτάνει στο απώγειό του παύουν τα δάκρυα,
το κατάλαβα όταν σε είδα να έχεις παύσει να κλαις…

Το ότι να κάνεις κάποιον που κλαίει να γελάσει,
είναι πολυτιμότερο από το να κλαις με αυτόν που κλαίει,
το κατάλαβα, όταν μετέτρεψες το κλάμα μου σε γέλιο καρδιακό…

Όλοι μπορούν να σε πληγώσουν αλλά, όχι όσο το πρόσωπο που αγαπάς.
Το κατάλαβα, όταν με πόνεσες πολύ…

Αλλά το ότι τα αξίζει τα δάκρυα αυτός που αγαπάς,
το κατάλαβα, όταν μαζί με τα δάκρυα με εγκατέλειψαν και οι χαρές….

Η αξία δεν ήταν στο να μην πεις ψέματα
αλλά στο να μην κρύψεις την αλήθεια…
Το κατάλαβα, όταν το χέρι μου άγγιξε την καρδιά σου…

Στο να μπορέσεις να πεις «σε έχω ανάγκη, έλα…» ήταν το θάρρος…
Το κατάλαβα, όταν σου είπα «φύγε»…

Στο να πεις «θέλω να μείνω» ήταν η αγάπη…
Το κατάλαβα, όταν μου είπαν «φύγε» και έφυγα…

Η αγάπη μου για σένα ήταν ένα κακομαθημένο παιδί
που κάθε που έμενε μακριά από αγκαλιά, έκλαιγε γοερά…
Το κατάλαβα, όταν μεγάλωσα… και με αγκάλιασες…

Στο να πεις «συγχώρα με…», θρηνώντας, ήταν η μετάνοια…
και όχι σε ένα απλό «συγγνώμη»…
Το κατάλαβα, όταν μετάνιωσα…

Και η υπερηφάνεια, ήταν το προσωπείο των αδυνάτων.
Σε αυτούς που αγαπούν, δεν υπάρχει υπερηφάνεια…
το κατάλαβα, όταν έζησα την αγάπη στην καρδιά μου…

Αυτός που αγαπάει μέχρι θανάτου δεν περιμένει,
παρά μόνο ελπίζει ότι θα συγχωρεθεί.
Το κατάλαβα, όταν μέχρι θανάτου πόθησα να με συγχωρέσεις…

Λένε πως η αγάπη είναι μόχθος και ο μόχθος,
είναι να αγαπάς χωρίς να παραιτείσαι…
αλλά και τόσο, όσο να μένει ελεύθερος ο άλλος… ”

πηγή