Χουάν Ραμόν Χιμένεθ (Juan Ramón Jiménez Mantecón), «Νύχτα με βροχή»

Δίπλα μου στέκεσαι καθώς το ρόδο που ανασταίνεις,
Τώρα μια μνήμη επαγρυπνεί γεμάτη από σιωπή.
Πιότερο κι απ’ τον έρωτα η ματιά σου με πεθαίνει
Τη νύχτα αυτή που τίποτα δεν έχει να μου πει.

Το ξέρω. Με τον άνεμο η ζωή σου ωραία ανασαίνει
Εύρωστο κλίμα οι φλέβες σου κι ώριμοι πια καρποί.
Κι ωστόσο τούτη η αστείρευτη βροχή που όλο πληθαίνει
Μας συγκροτεί επικίνδυνα κάτω από μια σιωπή.

Εξαίσια κι άφθαρτη πηγή, πανάρχαιο σιντριβάνι,

Μες στο καμπύλο σου νερό μια μέρα θα χαθώ

Έτσι καθώς η απρόσωπη φύση μου θα βλαστάνει.

Σα δέντρο μες στη συντριβή του ολόγυμνου κορμιού σου,

Τώρα με μάτια ακοίμητα έρποντας προσπαθώ

Σαν κάτι μάταιο να χαθώ στα βάθη του εαυτού σου.

~

Μετάφραση: Γιάννης Β. Ιωαννίδης 

πηγή