Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, «Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα»

Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ.
Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι
κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ’ απατά.

Στοιβάξαμε κι εμείς τις μαδημένες μαργαρίτες
–είχαν ανακριθεί σκληρά
μέχρι να ομολογήσουν την τρισύλλαβη αυταπάτη–
κάπου ψηλά κρεμάσαμε και τ’ άχρηστο κομποσκοίνι
–οι απελπισμένοι έρωτες το ’χαν να ζουν ασκητικά–
σπάσαμε και το μελανοδοχείο του χειμώνα
μήπως γεμίσει η κάμαρη ξανά με χελιδόνια.

Τίποτα δεν ωφέλησε.

Ό,τι προφέραμε μαραίνονταν αμίλητο
λες κι η μικρόψυχη ζωή προβάριζε το θάνατο
πριν τη συνθλίψει ο χρόνος.
Τιμωρημένοι ισόβια στη σάρκινη ερημιά μας
μας έβαζαν να υποδυόμαστε πουλιά
μας μάθαιναν ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα
κι ανθεκτικοί στην ενοχή
τα «πάντα» ν’ ανταλλάσσουμε με μιας στιγμής φιλί. 

~
Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα, εκδ. Καστανιώτη, 2004

πηγή

 

Η Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου γεννήθηκε στο Μόναχο, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη και ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. Παράλληλα με την ποίηση ασχολείται με το λογοτεχνικό δοκίμιο, με δημοσιεύσεις σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Ποιητικές συλλογές: Αφόρετα θαύματα (2017), Το επιδόρπιο (2012), Όροφος μείον ένα (2008, β΄ έκδ. 2009), Ν' ανθίζουμε ως το τίποτα (2004), Εν τη ρύμη του νόστου (1999), Το τρίπτυχο του φέγγους (1993), Λυπημένες μαργαρίτες (1986). Έχει επίσης εκδώσει το δοκίμιο: "Συρραπτική του προσώπου: Επίσκεψη στην ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη" (εκδ. Νέος Αστρολάβος / Ευθύνη, 2012). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, αλβανικά, βουλγαρικά, και περιέχονται σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και Γεν. Γραμματέας της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.