Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής
Και σε χρονιές σε παίρνει που η μοίρα
σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής
Και σε χρονιές σε παίρνει που η μοίρα
σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα
Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
Στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας.....γειτονιάς
Κι όσο γέρνει η μέρα το υγρό της στεφάνι
μία φωνή ξανακούω, έναν αχό λησμονιάς:
τον πατέρα μου, λες και δεν έχει πεθάνει.
~
Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης
Υπόγεια Ρεύματα: Ο μάγος κοιτάζει την πόλη, 1994
