Γκιγιώμ Απολλιναίρ (Guillaume Apollinaire), «Ελένη»

Σε σένα Ελένη πλανιόταν συχνά το όνειρό μου
Γέρναν τα όμορφά σου στήθη όταν σε έκλεψε ο Πάρης
Και συ ήξερες πόσοι τα χείλη σου φιλήσαν
Απ’ τον Θησέα αρχίζοντας και φτάνοντας ώς τον γιδοβοσκό

Ήσουν ωραία ακόμη, πάντα θα ’σαι
Θεοί και βασιλιάδες για σένα πολεμήσαν
Το κορμί σου ήταν λευκό γυμνό
Σαν τον πατέρα σου τον ερωτευμένο κύκνο που πια δεν ψάλλει

Αν το γυμνό πάντα κορμί σου στην πάλη μαθημένο
Ενέπνεε τον Έρωτα, κόρη θεού, Ελένη,
Πλήθος οι ύμνοι που δίχως αυλητρίδες και δαυλό
Κάθε πρωί με μαύρους κύκλους τα μάτια σου στολίζαν

Τα χρόνια που οι γυναίκες δεν ομολογούν
Κάναν το πρόσωπό σου να υποφέρει, τα χείλη σου να μαραθούν
Μα τα μεγάλα μάτια σου φεγγοβολούσαν νιάτα, ω Κυρία
Στα μάγουλά σου τα φτιασίδια τον χρόνο ξεγελούσαν

Όμως δεν γέρασες, πρέπει να ζεις ακόμη
Ωραία σαν τότε σε κάποια πόλη ελληνική
Δεν ήσουν ομορφότερη όταν σε ξεπαρθένεψε ο Θησέας
Και σ’ έκλεψε φεύγοντας με τον νικητή ληστή

Όταν η θηλυκιά αλκυόνη τραγουδά
Σημαίνει ότι ο θάνατος είναι κοντά και για να ζήσεις
Στα όνειρα αθάνατη κι ωραία, Ελένη, ω πειρασμέ
Ω συ γριά με τα γλυκά χείλη κλείσ’ τ’ αυτιά

Το όνομά σου προφέρει ο ήρωας και όρθιοι σηκώνονται οι άνδρες της πλάσης
Ελένη ω ελευθερία ω επαναστάσεις
~
Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα

πηγή