Γιώργος Γεραλής, «Οι Βάτραχοι»

Ι
Όλη τη νύχτα οι Βάτραχοι βυσσοδομούσαν.
Τελικά, τα κατάφεραν. Βοήθησε
και ο μέγας Ζευς, αλλά προπάντων
η εμπειρία του τέλματος. Έτσι, την έπαθαν
ο Τυρογλύφος, ο Λειχοπίναξ, ο Τρωγλοδύτης
κι άλλοι παρόμοιοι ποντικοί. Καταποντίστηκαν
και παν καλλιά τους. Όλα αυτά ιστορούνται
στην επική κληρονομιά του γένους, στων βατράχων

την Ιλιάδα (πάντοτε με κάποιες
παραλλαγές). Αλλά το πράγμα
δε σταμάτησε εδώ, και πώς
να σταματήσει. Ο Υψιβόας,
ο Κραυγασίδης, ο Φυσίγναθος,
«κόμπων μεστοί», με κοάσματα εκάλυψαν
την αυγή των πουλιών. Είχαν πιστέψει
στην παντοδυναμία τους. Το πίστεψαν
και τα πουλιά και σώπασαν. Τί του λες, τώρα,
του μεγάλου Διός;

ΙΙ
Ας λέμε τα σωστά. Ο ποιητής
και τους θεούς τιμά, αφού μάλιστα
απ’ τους θεούς τιμήθηκε, και ταπεινά
τις ψυχές θεραπεύει. Όπως εκείνος
ο λυρωδός που είχε τη σπάνια τύχη
ν’ αγκαλιάσει την Ευρυδίκη, κερδίζοντας έτσι τη δύναμη
να υποφέρει τα πάντα, ώς και τους φύλακες
στις πύλες του Άδη.
Έτσι, και στην Υγεία ύμνο υψώνει.
Εδώ ακριβώς, με τη Μυθολογία εμπλέκεται
η θεραπευτική. Ε, λοιπόν, τους βατράχους
«συνεψοῦντες μεθ’ ὕδατος καὶ ὄξους»,
οι πρόγονοι πολύ εκτιμούσαν. Γιατρικό
για κάθε αρρώστια —προπαντός
για τη φθορά των οδόντων. Μα και σήμερα,
όπως τυχαία πληροφορούμαι,
«εις τους πάσχοντας στηθικά νοσήματα
συνιστάται ο ζωμός των βατράχων».
Ήταν λοιπόν να μην πιστέψουν
στην παντοδυναμία τους;
Η μόνη δυσκολία για τη χρήση,
το ιξώδες περίβλημα.
Και βέβαια, η κατάδυση.
Η προστασία του τέλματος.
~
Γιώργος Γεραλής. 1974. Η Ελληνική Νύχτα. Αθήνα: Κέδρος. 

Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιώργος Γεραλής. 2009. Ποιήματα. Αθήνα: Ερμής.

πηγή σημείωση

 

Ο Γιώργος Γεραλής (Σμύρνη, 1917 - Αθήνα, 1996) ήταν Έλληνας φιλόλογος και ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Μετά την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ως σύμβουλος σε οργανισμούς δημοσίου δικαίου (Οργανισμός Σιδηροδρόμων) αλλά και σε εκδοτικούς οίκους ως υπεύθυνος εκδόσεων. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1936 με δημοσιεύματα στη Νέα Εστία και το 1939 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή του Κύκνοι στο Λυκόφως, η οποία έγινε ευνοϊκώς δεκτή από την κριτική. Ακολούθησε η συλλογή Λυρικά τοπία (1950), ενώ στο ενδιάμεσο διάστημα ασχολήθηκε επίσης με την παιδική λογοτεχνία, τη λεξικογραφία (ως συνεργάτης στην έκδοση του Μεγάλου Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης των εκδόσεων Δημητράκου) και μεταφράσεις από την αρχαία ελληνική και τη σύγχρονή του ευρωπαϊκή ποιητική παραγωγή. Ως σημαντικότερη προσφορά του στο χώρο της λογοτεχνίας θεωρείται η τρίτη του ποιητική συλλογή, που έχει τίτλο Αίθουσα αναμονής (1957). Συνεργάστηκε με έντυπα όπως τα Καλλιτεχνικά Νέα, η Νέα Εστία, τα Πειραϊκά Γράμματα, ο Κύκλος, τα Νέα Ελληνικά κ.α. Τιμήθηκε με το βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1958), το δεύτερο και το πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1958 και 1976 αντίστοιχα), ενώ έργα του μεταφράστηκαν στα γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ξεκινώντας από το χώρο της παραδοσιακής ποίησης με εμφανείς καταβολές στο χώρο του συμβολισμού, ο Γεραλής υιοθέτησε στην πορεία της δημιουργίας του στοιχεία από τη λεγόμενη μοντερνιστική ποιητική γραφή με βασικό αντικείμενο του προβληματισμού του την ανθρώπινη οδύνη και σκέψη αντλημένη από τη βιωμένη εμπειρία του. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση έργων αρχαίων ελλήνων και λατίνων, καθώς και συγχρόνων του ευρωπαίων ποιητών. Η συλλογή του Νέα Ποιήματα τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε απομονωμένος στην τελευταία του κατοικία στην περιοχή Γκύζη. [Βιογραφία]