Ρολόι: Απαίσια, αναίσθητη, τρομαχτική θεότη,
που φοβερίζει και μας λέει τ’ αχνό της δαχτυλάκι:
Μην το ξεχνάς! στην έντρομη καρδιά σου σε λιγάκι
οι άγριοι Πόνοι θα μπηχτούν όπως σε στόχο, κι ότι
η Ηδονή καθώς ατμός στους ουρανούς θα σβήσει
και σαν συλφίδα θα κρυφτεί μες στη δεντροσχισμάδα∙
κάθε στιγμούλα σιγοτρώει κάτι από τη γλυκάδα
που δόθηκε στον άνθρωπο σ’ όλη του εδώ τη ζήση.
που φοβερίζει και μας λέει τ’ αχνό της δαχτυλάκι:
Μην το ξεχνάς! στην έντρομη καρδιά σου σε λιγάκι
οι άγριοι Πόνοι θα μπηχτούν όπως σε στόχο, κι ότι
η Ηδονή καθώς ατμός στους ουρανούς θα σβήσει
και σαν συλφίδα θα κρυφτεί μες στη δεντροσχισμάδα∙
κάθε στιγμούλα σιγοτρώει κάτι από τη γλυκάδα
που δόθηκε στον άνθρωπο σ’ όλη του εδώ τη ζήση.
Τρισχίλιες ξακόσες φορές την ώρα, μουρμουρίζει
γοργό το Δευτερόλεπτο: Μην το ξεχνάς! – Και πότε
σαν έντομο το Τώρα λέει: Πέρασα, είμαι το Τότε,
η βρόμικη κεραία μου τη ζωή σου πιπιλίζει!
Esto memor, ω άσωτε! Remember! Μην ξεχάνεις!
(Όλες τις γλώσσες τις μιλεί ο ατσάλινος λαιμός μου.)
Θνητέ θεότρελε, οι στιγμές είναι ο ποταμός μου∙
μην τον αφήνεις να κυλά, χωρίς χρυσό να βγάνεις!
Μην το ξεχνάς πως ο Καιρός, παίκτης που δε δειλιάζει,
κερδάει σε κάθε χτύπημα δίχως ποτέ να κλέβει.
Μην το ξεχνάς! Η μέρα σβει κι η νύχτα όλο τρανεύει!
Το βάραθρο πάντα διψά και να, η κλεψύδρα αδειάζει!
Σε λίγο η Τύχη η θεϊκή, σημαίνοντας την ώρα,
κι η Αρετή η σεβάσμια, παρθενική μνηστή σου,
ακόμα κι η Μετάνοια, στερνή καταφυγή σου,
«Ψόφα, γέρο δειλέ» θα πουν, «αργά πια είναι τώρα!»
~
Το ποίημα «Το ρολόι» ανήκει στη συλλογή του Μπωντλαίρ «Τα Άνθη του Κακού»
