Κώστας Καρυωτάκης, «Γραφιάς»

 Οι ώρες μ’ εχλώμιαναν, γειρτός που βρέθηκα ξανά 

στο αχάριστο τραπέζι. 

(Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο στον τοίχο αντικρινά 

ο ήλιος γλιστράει και παίζει.)

Διπλώνοντας το στήθος μου, γυρεύω αναπνοή 

στη σκόνη των χαρτιώ μου. 

(Σφύζει γλυκά και ακούγεται χιλιόφωνα η ζωή 

στα ελεύθερα του δρόμου.)

Απόκαμα, θολώσανε τα μάτια μου και ο νους, 

όμως ακόμη γράφω. 

(Στο βάζο ξέρω δίπλα μου δυο κρίνους φωτεινούς. 

Σα να ’χουν βγει σε τάφο.) 

~
Ποιητική συλλογή: 'Νηπενθή'  (1921)