Σύλβια Πλαθ (Sylvia Plath), «Ζιγκολό»

Είμαι ρολόι τσέπης, δουλεύω μια χαρά.
Οι δρόμοι, σαυροειδείς σχισμές
Απόκρημνες, με τρύπες για να κρυφτείς.
Καλύτερα ν ανταμώνεις σε αδιέξοδο,

Σ ένα παλάτι από βελούδο
Με παράθυρα καθρέφτες.
Εκεί κάποιος είναι ασφαλής,
Δεν υπάρχουν οικογενειακές φωτογραφίες,

 Ούτε χαλκάδες στη μύτη, ούτε λυγμοί.
Φωτεινά αγκίστρια ψαριών, τα χαμόγελα των γυναικών
κομπιάζουν μπρος στο εκτόπισμά μου
Κι εγώ, στα κομψά μου μαύρα,

Αλέθω ανάκατα βυζιά σαν μέδουσα.
Για να θρέψω
Τα βιολοντσέλα των βογκητών τρώω αυγά –
Αυγά και ψάρι, τα ουσιώδη,

Το αφροδισιακό καλαμάρι.
Το στόμα μου χαλαρώνει,
Το στόμα του Χριστού
Όταν η μηχανή μου πλησιάζει στο τέλος της.

Η φλυαρία των
Χρυσών μου αρθρώσεων, η τέχνη να μεταμορφώνω
Τις σκύλες σε ασημένιο κυματισμό
Ξετυλίγει  ένα χαλί, μια σιγή.

Και δεν υπάρχει τέλος, κανένα τέλος σ αυτό.
Δεν θα γεράσω ποτέ. Καινούργια στρείδια
Στριγκλίζουν μες στη θάλασσα κι εγώ
Λαμπυρίζω σαν το Φοντελεμπλό

Ικανοποιημένος,
Όλο το κατρακύλισμα του νερού, μάτι
Που πάνω απ την λιμνούλα του
Τρυφερά γέρνω και με κοιτάζω
~
μετάφραση: Κλεοπάτρα Λυμπέρη

Πηγή

Βιογραφία..