Άννα Αχμάτοβα (Aнна Ахмaтова), «Αφιέρωση»

Τα βουνά λυγίζουν μπρος σ’ αυτή τη συμφορά

δεν κυλάει ο μέγας ποταμός

μα της φυλακής τα σίδερα γερά

κι από πίσω τους του κάτεργου η «μονιά»

κι ο θανατερός καημός.

Δροσερό φυσάει το αγέρι, γι’ άλλους, ξένους

γι’ άλλους γλυκοφέγγει αχνά το δειλινό

ίδιοι εμείς παντού, δεν παίρνουμε είδηση κανένας

τα κλειδιά μονάχα ακούμε σιχαμένα

και τα βήματα βαριά των στρατιωτών.

Σηκωνόμασταν, λες κ’ είτανε για τους εωθινούς

μες στην αποθηριωμένη πόλη οδεύοντας ξανά,

συναντιόμασταν πιο ξέπνοοι κι από τους νεκρούς

χαμηλότερος ο γήλιος και στο πούσι ο Νέβας, στους καπνούς,

κι όμως τραγουδάει η ελπίδα πέρα μακριά.

Καταδίκη... και τα δάκρυα ευθύς, μα τί να σώσουν

έχει απ’ όλους ήδη αποκοπεί

λες και τη ζωή με πόνο απ’ την καρδιά θα ξεριζώσουν

λες και βάναυσα τ’ ανάσκελα θα την ξαπλώσουν

μα βαδίζει... και τρικλίζει... μοναχή.

Τάχατες οι αθέλητές μου φίλες πού είναι τώρα εκείνες

των σατανικών μου δύο ετών;

Τί στης Σιβηρίας τις θύελλες βλέπουν, στου χιονιού τη δίνη

τί φαντάζονται στον κύκλο γύρω απ’ τη σελήνη

Στέλνω σ’ όλες τους τον ύστατο χαιρετισμό.

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου.

πηγή