Μάθιου Άρνολντ (Matthew Arnold), «Αμμουδιά του Ντόβερ»

Η θάλασσα είναι ήμερη τούτο βράδυ,
η άμπωτη γιομάτη, τι όμορφα που πέφτει
το φεγγάρι στα στενά. Στις γαλλικές ακτές
λάμπει το φως και χάνεται.
Από τον ήρεμο κόλπο απόκρημνοι και λαμπεροί
βγαίνουν οι λόφοι της Αγγλίας.
Έλα στο παράθυρο. Τι γλυκός ο αγέρας της νύχτας!
Μόνον από τη μακριά γραμμή του αφρού,
εκεί που η άμπωτη σμίγει
με τη φεγγερόξανθη άμμο – άκου! –

ακούς το ρόχθο, τη βουή των βοτσάλων
που τα κύματα ρουφάνε
και γυρίζοντας τα ρίχτουνε πίσω
στην πλατιάν αμμουδιά.
Αρχίζουνε, παύουν και πάλι αρχίζουν
με τρεμάμενο βραδύ ρυθμό, και φέρνουν
τον αιώνιο ήχο της λύπης μαζί τους.

Πριν χρόνια ο Σοφοκλής τον ήχο αυτόν τον άκουσε
στο Αιγαίο, και του ’φερε στο νου
την άμπωτη και τη θολή παλίρροια
του πόνου των ανθρώπων.
Κι εμείς μέσα στον ήχο αυτόν
μια σκέψη βρίσκομε, ως τον ακούμε εδώ
στα μακρινά και βορινά τούτα πελάγη.

Η θάλασσα της πίστης κάποτε γιομάτη
σαν δίπλες ζώνης λαμπερής
περίζωνε της γης τις αμμουδιές.
Μα τώρα μόνο ακούω από μακριά
την πένθιμη, μακρόσυρτη κραυγή του φευγιού
ως τη χτυπά της νύχτας ο αγέρας
στις άκρες της μεγάλης κι έρημης
ακρογιαλιάς του κόσμου,
γυμνά τα βότσαλα.

Αγάπη μου, ας είμαστε πιστοί
ο ένας στον άλλον. Γιατί ο κόσμος
που σα χώρα ονείρων μπρος μας ξαπλώνεται,
τόσο ποικίλος, τόσον όμορφος, τόσο καινούργιος
δεν έχει στα αλήθεια ούτε φως, ούτε αγάπη, ούτε χαρά,
ούτε και τίποτα το σταθερό, καμιάν ειρήνη,
ούτε και για τον πόνο έχει γιατριά.
Κι εμείς βρισκόμαστε εδώ
σ’ ένα κάμπο σκοτεινό πολέμου
δαρμένοι απ’ την ανάκατην αντάρα
της μάχης, της φυγής,
όπου στρατιές αμόρφωτες
μες στο σκοτάδι πολεμάνε.

~

Μετάφραση: Κ. Α. Τρυπάνης

Πηγή