Ράινερ Ρίλκε (Rainer Maria Rilke), «Οι Ελεγείες του Ντουίνο» (Απόσπασμα από την «Έβδομη Ελεγεία»)

Πουθενά, αγαπημένη, δεν θα υπάρχει ο κόσμος, παρά μονάχα μέσα μας.

Η ζωή περνά με συνεχείς μεταμορφώσεις. Όλο και πιο ασήμαντη

η όψη του κόσμου ξεθωριάζει. Όπου άλλοτε ήταν ένα μόνιμο σπίτι,

λοξά προβάλλεται ένα επινοημένο κατασκεύασμα, απολύτως έργο

της διάνοιας, σαν να ‘ταν ολότελα ακόμη στο μυαλό.

Αχανείς αποθήκες δύναμης κατασκευάζει το πνεύμα της εποχής, άμορφο

σαν την τεταμένη ορμή που αυτό απ’ τα πάντα καρπώνεται.

Ναούς πια δεν γνωρίζει. Της καρδιάς ετούτη τη σπατάλη

τώρα κρυφά την αποθησαυρίζουμε. Ναί, όπου ακόµη κάτι επιζεί, κάτι

που άλλοτε σ’ αυτό προσευχηθήκαµε, που λατρέψαµε και προσκυνήσαµε,

ήδη περνά, έτσι όπως είναι, στην αφάνεια.

~

Μετάφραση: Σωτήρης Σελαβής

 Α' έκδοση: Απρίλιος 2011

Πηγή