Μαρία Πολυδούρη, «Ματαιότης»

Κρυφά, βουβά τα δάκρυα του καημού

στέγνωσαν στα χλωμά τα μάγουλά μου

και στάθηκα το νόημα του χαμού

ζητώντας άθελά μου.

Και στάθηκα ρωτώντας το γιατί

στα πλούσια, στα περήφανα στολίδια

κ’ είπα, νάταν η αγάπη τάχα αυτή;

η Ζωή μην ήταν η ίδια;

Και στάθηκα ρωτώντας το γιατί

εκεί που άλλοτε η νιότη μου ευωδούσε

κι’ άκουσα μια φωνή, μια βαρετή

φωνή που προβοδούσε.

Κ’ έμεινα εκεί στημένη, ως που σιγά

το ρώτημα σε γέλιο απολιθώθη

και το βαθύ σκοτάδι που σιγά

στα μάτια μου καρφώθη.

Καμιά φωνή δε φτάνει απ’ τα πολλά

τα δυνατά που πριν ’πό μένα πήγαν.

Οι γνωστικοί με κύτταξαν καλά

κ’ είπαν πως είμαι φάντασμα και φύγαν.
~
Οι τρίλλιες που σβήνουν (1928)

Πηγή