(1).jpg)
.png)
- […] Όταν πρωτομπήκα στη φυλακή, μερικοί με συμβούλεψαν να προσπαθήσω να ξεχάσω ποιος ήμουν. Ήταν μια ολέθρια συμβουλή. Μόνο συνειδητοποιώντας το τι είμαι βρήκα κάποια παρηγοριά. Τώρα βρίσκονται μερικοί άλλοι που με συμβουλεύουν να ξεχάσω, όταν θ’ απολυθώ, ό,τι έκανα κάποτε στη φυλακή. Το ξέρω πως κι αυτό θα ‘ταν ολέθριο. Θα σήμαινε πως θα με κατάτρεχε για πάντα η ίδια ανυπόφορη αίσθηση της ατίμωσης. Επιπλέον όλα τα πράγματα που ΄χουν για μένα το ίδιο μεγάλη σημασία όσο και για τον καθένα – η ομορφιά του ήλιου και της σελήνης, το φαντασμαγορικό θέαμα των εποχών, η μουσική της χαραυγής και η σιωπή των μεγάλων νυχτών, η βροχή που πέφτει ανάμεσα στα φύλλα και η δρόσος που σέρνεται πάνω στην χλόη κάνοντάς την ασημένια – όλ’ αυτά θ’ αμαυρώνονταν για μένα, θα χάνανε την θεραπευτική τους δύναμη και τη δύναμή τους να δίνουν χαρά. Το να μετανιώνει κανείς για τις εμπειρίες του είναι ταυτόσημο με το να σταματάει την εξέλιξή του. Το να αρνείται κανείς την εμπειρία του είναι σαν να βάζει ένα ψέμα στα χείλη της ίδιας του της ζωής. Είναι ταυτόσημο με το ν’ απαρνιέσαι την ψυχή σου. Εκ Βαθέων [De Profundis, εκδόσεις Γκοβόστη, 1990, μτφ. Άρη Αλεξάνδρου, σελ. 86-87]
**********
- […] ήθελα να δοκιμάσω όλα τα φρούτα απ’ όλα τα δέντρα του κήπου του κόσμου… Και πραγματικά έτσι βγήκα κι έτσι έζησα. Το μόνο μου λάθος ήταν ότι περιορίστηκα τόσο αποκλειστικά στα δέντρα εκείνα που μου φαίνονταν να ‘ναι η ηλιοφώτιστη πλευρά του κήπου και απέφευγα την άλλη, επειδή ήταν γεμάτη σκιές και σκοτάδι… [De Profundis, εκδόσεις Γκοβόστη, 1990, μτφ. Άρη Αλεξάνδρου, σελ. 97]
**********
- […] «Το βάρος της θλίψης που είχες καθήκον να μοιραστείς μαζί μου το έκανες διπλό, τον πόνο, που έπρεπε να κάνεις ό,τι μπορείς για να τον απαλύνεις, τον κέντρισες ώς την αγωνία. Δεν το έκανες σκόπιμα, το ξέρω. Ήταν απλώς εκείνο «το μοιραίο ελάττωμα στο χαρακτήρα σου, η παντελής έλλειψη φαντασίας». Κι ωστόσο, το μόνο που μένει είναι να σε συγχωρήσω. Έτσι πρέπει να γίνει...
...Δε γράφω τούτο το γράμμα με σκοπό να σταλάξω πίκρα στην καρδιά σου, αλλά να την ξεριζώσω απ' τη δική μου. Για το δικό μου και μόνο καλό πρέπει να το κάνω. Δεν μπορεί να ζεσταίνει κανείς συνέχεια στον κόρφο του μια οχιά που τρέφεται από τις ίδιες σου τις σάρκες, ούτε να ξαγρυπνά τις νύχτες για να σπέρνει αγκάθια στον κήπο της καρδιάς σου.
Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να βοηθήσεις κι εσύ λίγο. Παλιά, σε συγχωρούσα αμέσως για όσα μου έκανες.. Μα δεν σου έκανα καλό. Για να συγχωρούμε τα αμαρτήματα των άλλων, πρέπει η δική μας ζωή να είναι καθαρή από κάθε ψεγάδι.
Τώρα που βρίσκομαι σε κατάσταση έσχατης ταπείνωσης και καταισχύνης, είναι αλλιώς. Η συγνώμη μου έχει αποφασιστική σημασία για σένα. Κάποια μέρα ίσως το καταλάβεις αυτό. Μα κι αν δεν το καταλάβεις ποτέ, ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσω εγώ είναι φανερός.
Δεν μπορώ να σ' αφήσω μια ζωή ολόκληρη να κουβαλάς στην καρδιά σου το κρίμα ότι κατέστρεψες έναν άνθρωπο σαν κι εμένα. Θα σε έσπρωχνα ίσως σε κυνική αδιαφορία ή νοσηρή μελαγχολία. Έχω την υποχρέωση να πάρω το φορτίο από σένα και να το αποθέσω στις δικές μου πλάτες.
Πρέπει να πείσω τον εαυτό μου πως εγώ ο ίδιος φταίω για το κακό που έπαθα, πως κανένας άμθρωπος σπουδαίος ή ασήμαντος δεν μπορεί να καταστραφεί από ξένο χέρι. Είμαι πρόμυθος να το παραδεχτώ, και ας μην το πιστεύει κανελις αυτή την στιγμή. Δίχως οίκτο εκτοξεύω πάνω μου την ανελέητη κατηγορία. Όσο τρομερά κι αν ήταν όσα μου έκαναν οι άνθρωποι, αυτό που κάνω ο ίδιος στον εαυτό μου είναι απείρως τρομερότερο.» Πηγή
**********