Μαρία Πολυδούρη, «Θα 'ρθεις αργά»

Ως πότε πια θα καρτερώ να ξαναρθής και πάλι

σαν από χρόνους μακρινούς και ξένες χώρες πέρα;

Λιγόστεψε η ζωούλα μου και μέρα με τη μέρα,

ανήμπορη και τρυφερή, σβήνεται αγάλι αγάλι

Άκου στα δέντρα πένθιμα πώς τρίζουνε τα φύλλα,

μηνάνε το φθινόπωρο. Δες, τ’ ουρανού το χρώμα

το θόλωσαν τα σύννεφα… Μια κρύα ανατριχίλα

στα λουλουδάκια χύνεται… κι’ αργείς, αργείς ακόμα!

Θαρθής αργά, με τη νυχτιά και με τον κρύο χειμώνα,

με το χιονοσαβάνωμα, με του βοριά το θρήνο

και δε θα βρης ούτ’ ένα ρόδο, ούτ’ ένα αθώο κρίνο

να μου χαρίσης… ούτε καν μια πένθιμη ανεμώνα.
~
Οι τρίλλιες που σβήνουν (1928)