Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Εκ βαθέων»

Λυπήσου με, Θέ μου, στὸ δρόμο ποὺ πῆρα,

χωρίς, ὡς τὸ τέλος, νὰ ξέρω τὸ πῶς,

- χωρὶς νά ῾χω μάθει, μὲ μιὰ τέτοια μοῖρα,

ποιὸ κρῖμα μὲ δέρνει, καὶ ποιὸς ὁ σκοπός!

Λυπήσου τὰ χρόνια ποὺ πᾶνε χαμένα,

προτοῦ ἡ νύχτα πάλι βαριὰ ν᾿ ἁπλωθεῖ,

ζητώντας τοὺς ἄλλους, ζητώντας καὶ μένα,

ζητώντας ἐκεῖνο ποὺ δὲ θὰ βρεθεῖ!

Λυπήσου ὅλα κεῖνα ποὺ πᾶνε τοῦ κάκου,

γιατὶ ἔτσι τοὺς εἶπαν πὼς εἶναι γραφτό,

καὶ γίνουνται χῶμα, στὰ βάθη ἑνὸς λάκκου,

χωρὶς νὰ γυρέψουν τὸ λόγο γι᾿ αὐτό!

Λυπήσου κι ἐκεῖνα, λυπήσου κι ἐμένα,

- καὶ μένα, ποὺ πάω μὲ καρδιὰ στοργική,

ζητώντας μία λύση σὲ πράματα ξένα,

ποὺ δὲν ἔχουν, Θέ μου, καμιὰ λογική...

Λιγάκι νὰ κάνω πὼς κάτι μὲ σέρνει,

λιγάκι νὰ φέξει, μὲς στὰ σκοτεινά,

κι ἀμέσως ἡ μοῖρα μου τὸ ξαναπαίρνει,

κι ἀμέσως ἡ νύχτα γυρίζει ξανά...

Λυπήσου με, Θέ μου, στὴν ἀπόγνωσή μου,

λυπήσου τὴ φλόγα ποὺ μάταια σκορπῶ,

- λυπήσου με μὲς στὴν ἀγανάκτησή μου,

νὰ ζῶ δίχως λόγο, καὶ δίχως σκοπό..

~

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (Αθήνα, 1888 – Αθήνα, 1944) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. Έζησε για περισσότερα από 40 χρόνια στο διώροφο νεοκλασικό της οικογένειάς του κάτω από τον λόφο του Στρέφη, στην Αθήνα. Εκεί έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του ποιητικού έργου του αλλά και εκεί αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά. Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του. Εκτός από ποιήματα, έγραψε επίσης πάνω από 100 πεζογραφήματα, πολλές δεκάδες διηγήματα, καθώς και επιφυλλίδες και κριτικά και αισθητικά κείμενα. Το έργο του βρίσκεται διασκορπισμένο σε περιοδικά και εφημερίδες. Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, ο Άρης Δικταίος εξέδωσε, το 1964, τα ποιήματά του. [Βιογραφία]