Βάσω Μπρατάκη, «Το τραγούδι του αποχαιρετισμού»

                                      Στη μνήμη του πατέρα μου
Τις πιο όμορφες λέξεις ψάχνω
για να σου γράψω το τραγούδι του αποχαιρετισμού,
χειμώνες τώρα και καλοκαίρια,
μα γυμνός ο πόνος κι εγώ φοβάμαι
τις νότες να αγγίξω με γυμνά τα χέρια,
βαγόνια έρχονται και φεύγουν
γεμάτα από ψυχές
που γεννιούνται και πεθαίνουν,
και απόμεινα μονάχη
πάνω στις ράγες της μνήμης,,
έρμαιο της σιωπής που αφήνουν πίσω
τα τρένα που φεύγουν μακριά μου,
τα χνάρια σου να ψάχνω μην και σε ξεχάσω .

Ήταν ένα δειλινό της θλίψης
και ήταν το φτερούγισμα της νύχτας
η  ελπίδα που αργοπέθαινε
στη γωνιά του πόνου.
Και ήταν τα γκρίζα σπουργίτια
που πέταξαν γύρω μας
τα τελευταία δευτερόλεπτα
της ημέρας που έφευγε .
Όταν τα χέρια άπλωσες
σιωπηλά τους καρπούς να κόψεις
του δέντρου που τις ρίζες είχε
βαθιά στην άβυσσο του  Άδη .
Μα εγώ δεν το έβλεπα ,πατέρα,
και πρόσμενα  με λαχτάρα
την αυγή το φως να μου φέρει πίσω.
Πώς να το ‘ξερα πως μαζί του θα ‘φερνε
και το δυσβάσταχτο κενό της απουσίας σου.

~
από τη συλλογή Νύχτα ηνίοχος», εκδ. Γαβριηλίδης, 2010
πηγή η ιστοσελίδα της ποιήτριας mpleveloudo.blogspot.com

Η ποιήτρια Βάσω Μπρατάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1963. Ζει και εργάζεται στα Γιαννιτσά. Έχει μαθητεύσει στη ζωγράφο Μαρία Καζάζη στα μυστικά του ιμπρεσιονισμού. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1983 με ένα ποίημα που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 1337 του περιοδικού «Νέα Εστία».
Ποιητικές συλλογές:
«Τα ερωτικά – Δοκιμές», ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1985
«Νύχτα ηνίοχος», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2010
«Η εποχή των χαμένων ποιητών», εκδ. Δωδώνη, Αθήνα, 2012