(1).jpg)
.png)
Αὐτὴ ἡ σιωπὴ ποὺ μπαίνει ἀνάμεσά μας
μόνο ὅταν τόσο πολὺ σὲ προσεγγίζω
ὅσο παιδὶ τὴν πιὸ κοντά του ἄκρη ἀπ’ τὸ οὐράνιο τόξο
δὲν εἶναι ἀδέσποτο σκυλὶ γιὰ νὰ τελειώνεις
μὲ ὅποια λέξη-κόκαλο μαζί της…
Αὐτὴ ἡ σιωπὴ ἡ Δονούσα, ἡ Κυμοθόη, ἡ Φέρουσα
ἂν δὲν μᾶς εἶχε τυχαῖα συναντήσει,
κάποια κοινόχρηστη στιγμὴ βροχῆς ποὺ ὅλα ἔδειχναν
πὼς θὰ ἐνσαρκωνόταν τὸ ἀνάμεσά μας ἄδηλο,
δὲν θά ‘χε λόγους νὰ χάνει τώρα μαζί μας τὴ ζωή της
καὶ σὰ σκυλὶ νὰ μᾶς κοιτᾶ στὰ μάτια καὶ στὸ στόμα…
Αὐτὴ ἡ σιωπή, ὅταν ἐσὺ πλησίστια μ’ ἀποφεύγεις
καὶ ἐγὼ χωρὶς ἱστία πλαγιοδρομῶ
γιὰ νὰ βρεθῶ ἀπὸ ἀλλοῦ κοντά σου,
(τότε ποὺ καὶ ἡ βάρδια της τελειώνει)
ὕποπτα πάει καὶ περιφέρεται
ἔξω ἀπ’ τὶς αἴθουσες ποὺ ἐρημοδικάζει ὁ χρόνος
κι ἴσως κάπου, σὲ κάποιον ἢ καὶ μέσα μας
ἤδη κατηγορεῖ καὶ ἐναντίον μας καταθέτει…
Αὐτὴ ἡ σιωπή, ποὺ ὅπου κι ἂν τὴν συνάντησα
δὲν δέχθηκε, ἐρήμην σου, ποτὲ νὰ μοῦ μιλήσει,
-καὶ ποὺ δὲν θὰ μπορέσω οὔτε μὲ στίχους
τὸ νοῦ μου, γιὰ τὴν τύχη της, νὰ νίψω-
δὲν θὰ συμβιβαστεῖ μ’ ἐλεημοσύνες, μὲ ἄλλες λέξεις…
Γι’ αὐτὸ
μιὰ κι εἶναι πλέον φανερὸ πὼς προτιμᾶ
ὁλοένα καὶ περισσότερο κοντὰ στὸ στόμα σου νὰ μένει,
ἴσως γιατὶ κατάλαβε ποιὸς ἀπ’ τοὺς δυό μας ἔγκλειστες κρατᾶ
τὶς λέξεις ποὺ δίνει τὴ ζωή της, ἂν εἰπωθοῦν ἀνάμεσά μας,
ἢ μίλησε καὶ γίνε ἡ ἄλλη ἄκρη ἀπ’ τὸ οὐράνιο τόξο
(πρὶν τὶς κατηγορίες ἐναντίον μας ὑπογράψει)
ἢ πέτα της τὴ λέξη-φόλα ποὺ γνωρίζεις
καὶ ποὺ μαζὶ μ’ αὐτὴν καὶ μένα θὰ δολοφονήσει…
~
Τάσος Ζερβός – ΠΑΡΑΛΟΣ (1981-1983)
μόνο ὅταν τόσο πολὺ σὲ προσεγγίζω
ὅσο παιδὶ τὴν πιὸ κοντά του ἄκρη ἀπ’ τὸ οὐράνιο τόξο
δὲν εἶναι ἀδέσποτο σκυλὶ γιὰ νὰ τελειώνεις
μὲ ὅποια λέξη-κόκαλο μαζί της…
Αὐτὴ ἡ σιωπὴ ἡ Δονούσα, ἡ Κυμοθόη, ἡ Φέρουσα
ἂν δὲν μᾶς εἶχε τυχαῖα συναντήσει,
κάποια κοινόχρηστη στιγμὴ βροχῆς ποὺ ὅλα ἔδειχναν
πὼς θὰ ἐνσαρκωνόταν τὸ ἀνάμεσά μας ἄδηλο,
δὲν θά ‘χε λόγους νὰ χάνει τώρα μαζί μας τὴ ζωή της
καὶ σὰ σκυλὶ νὰ μᾶς κοιτᾶ στὰ μάτια καὶ στὸ στόμα…
Αὐτὴ ἡ σιωπή, ὅταν ἐσὺ πλησίστια μ’ ἀποφεύγεις
καὶ ἐγὼ χωρὶς ἱστία πλαγιοδρομῶ
γιὰ νὰ βρεθῶ ἀπὸ ἀλλοῦ κοντά σου,
(τότε ποὺ καὶ ἡ βάρδια της τελειώνει)
ὕποπτα πάει καὶ περιφέρεται
ἔξω ἀπ’ τὶς αἴθουσες ποὺ ἐρημοδικάζει ὁ χρόνος
κι ἴσως κάπου, σὲ κάποιον ἢ καὶ μέσα μας
ἤδη κατηγορεῖ καὶ ἐναντίον μας καταθέτει…
Αὐτὴ ἡ σιωπή, ποὺ ὅπου κι ἂν τὴν συνάντησα
δὲν δέχθηκε, ἐρήμην σου, ποτὲ νὰ μοῦ μιλήσει,
-καὶ ποὺ δὲν θὰ μπορέσω οὔτε μὲ στίχους
τὸ νοῦ μου, γιὰ τὴν τύχη της, νὰ νίψω-
δὲν θὰ συμβιβαστεῖ μ’ ἐλεημοσύνες, μὲ ἄλλες λέξεις…
Γι’ αὐτὸ
μιὰ κι εἶναι πλέον φανερὸ πὼς προτιμᾶ
ὁλοένα καὶ περισσότερο κοντὰ στὸ στόμα σου νὰ μένει,
ἴσως γιατὶ κατάλαβε ποιὸς ἀπ’ τοὺς δυό μας ἔγκλειστες κρατᾶ
τὶς λέξεις ποὺ δίνει τὴ ζωή της, ἂν εἰπωθοῦν ἀνάμεσά μας,
ἢ μίλησε καὶ γίνε ἡ ἄλλη ἄκρη ἀπ’ τὸ οὐράνιο τόξο
(πρὶν τὶς κατηγορίες ἐναντίον μας ὑπογράψει)
ἢ πέτα της τὴ λέξη-φόλα ποὺ γνωρίζεις
καὶ ποὺ μαζὶ μ’ αὐτὴν καὶ μένα θὰ δολοφονήσει…
~
Τάσος Ζερβός – ΠΑΡΑΛΟΣ (1981-1983)
Ευχαριστώ την κ. Αγγελική Κ. που μου έστειλε το ποίημα
Ο Τάσος Ζερβός (1935-1995) γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία στην Αθήνα. Φοιτητής ακόμα, το 1956, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Η πορεία των ίσκιων. Ακολούθησαν οι συλλογές Μορφές και σύμβολα (1957), Η ρίζα του ήλιου (1960), Η μεγάλη έρημος (1962), Άψινθος (1965), Η πορεία των ίσκιων (1966), η μελέτη Ανάγκη Ενισχύσεως της Δικαστικής (1968), τα μυθιστορήματα Επί των ορίων (1968) και Ο βασιλιάς Κλεομένης (1970), καθώς και η συλλογή διηγημάτων Γιατί γελούσε ο Μύσωνας (1980). Επιστρέφοντας στην ποίηση εκδίδει δυο ακόμα συλλογές: Πάραλος (1983) και Ξύλινα τείχη (1987). Όλα τα βιβλία του κυκλοφόρησαν εκτός εμπορίου (από χέρι σε χέρι). Μετά τον αιφνίδιο θάνατό του, σε ηλικία 60 ετών, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Το Ροδακιό η τελευταία ποιητική του συλλογή Προσωπογραφίες ή Το μεσιανό κατάρτι (είχε προλάβει να την ολοκληρώσει) και το 2004 ο συγκεντρωτικός τόμος Τάσος Ζερβός, Τα ποιήματα.
