(1).jpg)
.png)
Τον περιμέναμε μέχρι που έπιασε το σκοτάδι να κόβεται με το μαχαίρι. Ξέραμε για τις συχνές απουσίες του από το σπίτι. Άλλωστε ο τίτλος γραμματέας της Νεολαίας Λαμπράκη εκεί στα δυτικά της Αθήνας, ήταν γνωστός στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Σπυρίδωνα στο Αιγάλεω. Αυτή η δομή διοίκησης της περιοχής μόνο άγια δεν ήταν. Όταν νύχτωνε, έπιαναν δουλειά τα καρακόλια και μάρσαραν απ' έξω τις μοτοσυκλέτες για να μην ακούγονται τα βογγητά των βασανισμένων από μέσα.
Αυτοί οι περίπατοι, μετά εκείνον τον μεγάλο «απολύτως υγιεινό» που το χάσαμε για μήνες, ήταν συχνοί.
Την πρώτη φορά, Μάιος ήταν, ήρθαν πολλοί και οπλισμένοι να τον πάρουν. Τις επόμενες ερχόταν ένας δύο κυρίως με πολιτικά.
Εκείνος δεν μας έλεγε τι και πώς αλλά τα σημάδια στο κορμί του, όταν του έριχνε νερό για να σαπουνιστεί στο μπάνιο η μητέρα, μαρτυρούσαν τις αλήθειες για τα βράδια που μάρσαραν οι μοτοσυκλέτες στον Άγιο Σπυρίδωνα.
Είχαμε κουρνιάσει για ώρες στην βιοτεχνία ετοίμων ενδυμάτων Ανεμώνη που είχε για βιοπορισμό η οικογένεια.
Στολίσαμε τη βιτρίνα για τα Χριστούγεννα, γεμίσαμε τον τόπο με αγγελάκια, χρυσόσκονη, μπάλες με αστεράκια και μπαμπάκι, πολύ μπαμπάκι παντού.
Είχαμε μεγάλες ποσότητες, καθώς κάθε φορά που επέστρεφε από έναν «υγιεινό περίπατο», η μητέρα τον τύλιγε με κομπρέσες με αλουμινόνερο από τον Ερυθρό Σταυρό, για να φεύγουν οι μελανιές και οι μώλωπες!
Τα νέα τα είχαμε μάθει από το τρανζιστοράκι, όλη μέρα το είχε κολλημένο στο αυτί της η μητέρα, προσπαθούσε να μάθει που θα πάει αυτή η κατάσταση, αγωνιούσε και για τον σύντροφό της.
Είμαστε στο πεζοδρόμιο με τον αδερφό μου ενώ εκείνη κατέβαζε με πολύ αγωνία το δικτυωτό ρολό. Τον είδαμε να έρχεται, χελιδόνι ξέπνοο, από την άκρη του δρόμου.
Τα μάτια του πρησμένα, κόκκινα, τα ρούχα του κάπως μύριζαν.
Στον δρόμο και ο παθολόγος Νικόλαος Γκότσης, καλός γιατρός, εκεί μας πήγαιναν για την ιλαρά, τον κοκίτη, τις μαγουλάδες. Λάτρευε το πουλί, τον αναγεννώμενο φοίνικα του Παπαδόπουλου. Δεν έστηνε αφτί για να κάνει σοφότερους τους χωροφύλακες, αλλά ήξερε για τους απέναντι και τους νουθετούσε ως γιατρός άλλωστε που τα ήξερε όλα και καλά.
Ανταλλάξαμε όλοι άγουρες ματιές, του είπαμε καληνύχτα και φτάσαμε αμίλητοι στο σπίτι.
Την επομένη, νωρίς το πρωί, με έστειλε να πάρω εφημερίδα από το περίπτερο της σουπιάς της γειτονιάς, τον Μικρασιάτη παππού Κοσμίδη. Στους αντιφρονούντες έβαζε παλαιότερα την Αυγή μέσα στη Βραδυνή για να μην δίνει στόχο.
Την εφημερίδα την ξεκοκαλίσαμε με την σειρά όλοι μας. Για πρώτη φορά διάβασα για άρματα μάχης στην πόλη και τα είδα μπροστά στην σιδερένια πύλη.
Την φύλαξα να μου θυμίζει και αυτή τον Άριστο Δημήτρη Σκιαθά, δημοκράτη και ενεργό πολίτη, ανιδιοτελή, που έτσι τον τίμησε η γειτονιά μας και η σύντροφος της ζωής του που στάθηκε κεράκι αναμμένο δίπλα του, μέχρι τη δύση τους, η μητέρα Ράμπελα.
Αυτοί οι περίπατοι, μετά εκείνον τον μεγάλο «απολύτως υγιεινό» που το χάσαμε για μήνες, ήταν συχνοί.
Την πρώτη φορά, Μάιος ήταν, ήρθαν πολλοί και οπλισμένοι να τον πάρουν. Τις επόμενες ερχόταν ένας δύο κυρίως με πολιτικά.
Εκείνος δεν μας έλεγε τι και πώς αλλά τα σημάδια στο κορμί του, όταν του έριχνε νερό για να σαπουνιστεί στο μπάνιο η μητέρα, μαρτυρούσαν τις αλήθειες για τα βράδια που μάρσαραν οι μοτοσυκλέτες στον Άγιο Σπυρίδωνα.
Είχαμε κουρνιάσει για ώρες στην βιοτεχνία ετοίμων ενδυμάτων Ανεμώνη που είχε για βιοπορισμό η οικογένεια.
Στολίσαμε τη βιτρίνα για τα Χριστούγεννα, γεμίσαμε τον τόπο με αγγελάκια, χρυσόσκονη, μπάλες με αστεράκια και μπαμπάκι, πολύ μπαμπάκι παντού.
Είχαμε μεγάλες ποσότητες, καθώς κάθε φορά που επέστρεφε από έναν «υγιεινό περίπατο», η μητέρα τον τύλιγε με κομπρέσες με αλουμινόνερο από τον Ερυθρό Σταυρό, για να φεύγουν οι μελανιές και οι μώλωπες!
Τα νέα τα είχαμε μάθει από το τρανζιστοράκι, όλη μέρα το είχε κολλημένο στο αυτί της η μητέρα, προσπαθούσε να μάθει που θα πάει αυτή η κατάσταση, αγωνιούσε και για τον σύντροφό της.
Είμαστε στο πεζοδρόμιο με τον αδερφό μου ενώ εκείνη κατέβαζε με πολύ αγωνία το δικτυωτό ρολό. Τον είδαμε να έρχεται, χελιδόνι ξέπνοο, από την άκρη του δρόμου.
Τα μάτια του πρησμένα, κόκκινα, τα ρούχα του κάπως μύριζαν.
Στον δρόμο και ο παθολόγος Νικόλαος Γκότσης, καλός γιατρός, εκεί μας πήγαιναν για την ιλαρά, τον κοκίτη, τις μαγουλάδες. Λάτρευε το πουλί, τον αναγεννώμενο φοίνικα του Παπαδόπουλου. Δεν έστηνε αφτί για να κάνει σοφότερους τους χωροφύλακες, αλλά ήξερε για τους απέναντι και τους νουθετούσε ως γιατρός άλλωστε που τα ήξερε όλα και καλά.
Ανταλλάξαμε όλοι άγουρες ματιές, του είπαμε καληνύχτα και φτάσαμε αμίλητοι στο σπίτι.
Την επομένη, νωρίς το πρωί, με έστειλε να πάρω εφημερίδα από το περίπτερο της σουπιάς της γειτονιάς, τον Μικρασιάτη παππού Κοσμίδη. Στους αντιφρονούντες έβαζε παλαιότερα την Αυγή μέσα στη Βραδυνή για να μην δίνει στόχο.
Την εφημερίδα την ξεκοκαλίσαμε με την σειρά όλοι μας. Για πρώτη φορά διάβασα για άρματα μάχης στην πόλη και τα είδα μπροστά στην σιδερένια πύλη.
Την φύλαξα να μου θυμίζει και αυτή τον Άριστο Δημήτρη Σκιαθά, δημοκράτη και ενεργό πολίτη, ανιδιοτελή, που έτσι τον τίμησε η γειτονιά μας και η σύντροφος της ζωής του που στάθηκε κεράκι αναμμένο δίπλα του, μέχρι τη δύση τους, η μητέρα Ράμπελα.
~
από τη συλλογή Κατασκοπεία του Χρόνου, εκδ. ΑΩ, 2021
πηγή το ιστολόγιο που διαχειρίζεται ο ποιητής (Culture Book)
Ο Αντώνης Δ. Σκιαθάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960 και σήμερα ζει στην Πάτρα. Σπούδασε Χημικός Μηχανικός με μεταπτυχιακές σπουδές στην Συντήρηση Έργων Τέχνης και στη Δημιουργική Γραφή. Είναι ποιητής, ανθολόγος και κριτικός λογοτεχνίας. Έχουν εκδοθεί 12 ποιητικές συλλογές και άλλα βιβλία του. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε 15 γλώσσες ενώ έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Άρθρα και δοκίμιά του για την ποίηση, την ιστορία και την εκπαίδευση έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών. Συνδιηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό "Ελίτροχος" στη δεκαετία του '90. Στη συνέχεια δημιούργησε και διαχειρίζεται το "Γραφείον Ποιήσεως" , τα Βραβεία Ποίησης "Zαν Mορεάς" το Culture Book και είναι πρόεδρος της Greek Library of London.
Το 2020 επιλέχθηκε από τον φορέα πολιτισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση EUNIC, να εκπροσωπήσει την Ελλάδα ως ποιητής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Διδάσκει ποίηση στο Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και του ΑΠΘ και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημιουργική Γραφή» (Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας – Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο)
Τίτλοι βιβλίων (ποίηση): Παραμεθόριο Νεκροταφείο (1983). Ο ίππος των κυμάτων (1990). Θερινό Ανεμούριο, (1993). Φαντασιώσεις ενός οδοιπόρου (1996). Χαίρε Αιώνα (2002). Ποιήματα-Περίληψη [1983-2006] (2006). Έρωτος επέτειος εαρινή, Συλλεκτική έκδοση (2008). Φιλόξενος πόλις (2010). Ευγενία (2016) Ο μόνος πιστός ένοικος (2018). Αναρριχητικά της μνήμης, 4×4 Ποιήσεις (2019). Κατασκοπεία του Χρόνου (2021)
από τη συλλογή Κατασκοπεία του Χρόνου, εκδ. ΑΩ, 2021
πηγή το ιστολόγιο που διαχειρίζεται ο ποιητής (Culture Book)
Ο Αντώνης Δ. Σκιαθάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960 και σήμερα ζει στην Πάτρα. Σπούδασε Χημικός Μηχανικός με μεταπτυχιακές σπουδές στην Συντήρηση Έργων Τέχνης και στη Δημιουργική Γραφή. Είναι ποιητής, ανθολόγος και κριτικός λογοτεχνίας. Έχουν εκδοθεί 12 ποιητικές συλλογές και άλλα βιβλία του. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε 15 γλώσσες ενώ έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Άρθρα και δοκίμιά του για την ποίηση, την ιστορία και την εκπαίδευση έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών. Συνδιηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό "Ελίτροχος" στη δεκαετία του '90. Στη συνέχεια δημιούργησε και διαχειρίζεται το "Γραφείον Ποιήσεως" , τα Βραβεία Ποίησης "Zαν Mορεάς" το Culture Book και είναι πρόεδρος της Greek Library of London.
Το 2020 επιλέχθηκε από τον φορέα πολιτισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση EUNIC, να εκπροσωπήσει την Ελλάδα ως ποιητής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Διδάσκει ποίηση στο Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και του ΑΠΘ και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημιουργική Γραφή» (Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας – Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο)
Τίτλοι βιβλίων (ποίηση): Παραμεθόριο Νεκροταφείο (1983). Ο ίππος των κυμάτων (1990). Θερινό Ανεμούριο, (1993). Φαντασιώσεις ενός οδοιπόρου (1996). Χαίρε Αιώνα (2002). Ποιήματα-Περίληψη [1983-2006] (2006). Έρωτος επέτειος εαρινή, Συλλεκτική έκδοση (2008). Φιλόξενος πόλις (2010). Ευγενία (2016) Ο μόνος πιστός ένοικος (2018). Αναρριχητικά της μνήμης, 4×4 Ποιήσεις (2019). Κατασκοπεία του Χρόνου (2021)
