Ρομπέρτο Χουαρός (Roberto Juarroz), «Δεν υπάρχουνε παράδεισοι χαμένοι..»

Δεν υπάρχουνε παράδεισοι χαμένοι.
Ο παράδεισος είναι κάτι που χάνεται καθημερινά,
όπως καθημερινά χάνονται η ζωή,
η αιωνιότητα κι ο έρωτας.
Έτσι επίσης χάνουμε την ηλικία
που, ενώ φαίνεται ν' αυξάνει,
λιγοστεύει κάθε μέρα,
γιατί είν' αντίστροφη η μέτρηση.
Ή έτσι χάνεται το χρώμα κάθε όντος,
σα γυμνασμένο ζώο κατεβαίνοντας
σκαλί σκαλί,
ώσπου να μείνουμε άχρωμοι.

Και αφού ξέρουνε εξ άλλου
πως δεν υπάρχουν ούτε μελλοντικοί παράδεισοι,
δεν απομένει πλέον άλλη σωτηρία
απ' το να γίνει ο καθένας μας παράδεισος.

~
Συλλογή «Κατακόρυφη ποίηση», μτφρ: Αργύρης Χιόνης, εκδ. Τα τραμάκια, 1997

Ευχαριστώ την κ. Αγγελική Κ. που μου έστειλε το ποίημα

Ο  Ρομπέρτο  Χουαρός  γεννήθηκε  το  1925 στο  Κορονέλ  Ντορέγκο έξω  από  το Μπουένος Άιρες. Σπούδασε   βιβλιοθηκονομία  και  επιστήμες  της  Πληροφορικής  και ειδικεύτηκε στη Σορβόνη. Θεωρείται ως ένας από τους   σημαντικότερους   ποιητές της Αργεντινής. Ήταν πανεπιστημιακός καθηγητής για πάνω από τριάντα χρόνια και μέλος της  Ακαδημίας των Γραμμάτων της χώρας του. Βραβεύτηκε με διεθνή βραβεία με σημαντικότερο το βραβείο της Διεθνούς Μπιενάλε Ποίησης της Λιέγης το 1992. Πέθανε στο Μπουένος Άιρες το 1995.

~

Ένα αφιέρωμα στον Αργεντίνο ποιητή, Ρομπέρτο Χουαρός (1925-1995)
Εισαγωγή, μετάφραση, επιλογή: Έλενα Σταγκουράκη

Στo παρόν αφιέρωμα στον Αργεντίνο ποιητή και πανεπιστημιακό, Ρομπέρτο Χουαρός, προτιμήσαμε, αντί να γράψουμε εμείς λίγα λόγια για τη ζωή του, ν’ αφήσουμε τον ίδιο τον ποιητή να μας μιλήσει γι’ αυτήν, ώστε ν’ ακουστεί καθαρότερη η φωνή του. Ας τον ακούσουμε λοιπόν: