Δρακόλιμνες,
εδώ στις αετοφωλιές
ξεφλουδίζεις τον μέσα σου άνθρωπο
στο χείλος του μυστηρίου
συντροφιά με τ’ αερικά και τα φαντάσματα
γλιστράς από τις άσπρες, στις μαύρες πέτρες
αυτές που πέταξαν αγριεμένοι οι Δράκοι,
ώρα που οι μάγισσες σκαλίζουν μνήμες και στάχτες
και οι Τρίτωνες αφήνουν τη λαχτάρα στις όχθες.
Τις νύχτες του καλοκαιριού
χαμηλώνουν οι απένθητες φλόγες
ως την καρδιά,
ακατασκεύαστη και σκοτεινή η αγάπη,
στα νοηματισμένα βουνά αντάρτες ντεφιάδες
στον χορό με ξεσκισμένες αρβύλες
άγγελοι και δαίμονες
πασκίζουν να πιάσουν
πάνω απ’ τους δικούς σου ώμους φως κι ουρανό.
Ακούς φωνές,
ο Γράμμος πιο μακριά προσπορίζει την ανθρωπιά,
με τον αμάραντο στα καταράχια
σε καιρό σιωπής
να παρατείνει την αιωνιότητα των ονομάτων,
όταν μετράς χτεσινούς φίλους
τωρινούς εχθρούς
μαύρα χρόνια
σκουριασμένα καρφιά και κρίματα.
Αυγή, στη συγγένεια των χρωμάτων
ένα βλέμμα στα ελατόδασα,
ματωμένα ακόμη τα φύλλα
κι ύστερα ο ήλιος στον Σαραντάπορο, τρεχούμενο νερό,
χρυσάφι τής ζωής
να ξεδιψάσεις, να λουστείς τον έρωτα,
να ξεπλύνεις παλιές πληγές.
Βλασταίνει μέσα σου ο πειρασμός να γυρίσεις,
ν’ αγγίξεις την αρχαία πέτρα σε μνημούρια και πόρτεγα,
ν’ ακούσεις το κλαρίνο στον λόγγο
να ποτίσεις τη δόξα του τόπου
με περηφάνια, με δάκρυα,
να γλιστρήσεις στα πλατανόφυλλα
να μαζέψεις όλα τα περάσματα
να γίνεις ο δρόμος ο φανερός για τα μυστικά
και τ’ αφανέρωτα.
Στο μονότοξο γεφύρι τής Κόνιτσας
δεσμευμένα άστρα, συμφιλιωμένες κορφές,
φεγγισμένα νερά,
λυγούν οι ιτιές και χαίρεσαι
στο φύσημα του ανέμου.
Προσκυνάς τη θύμηση, ευλαβικά.
Τ’ αηδόνια ξέρουν…
Σε βρήκα, παρέα με τους αθώους,
εκείνους που αγάπησαν τη γλώσσα που βύζαξαν,
εκείνους που προσεύχονται
με τις λέξεις που δεν λησμονήθηκαν
και το τσίπουρο στον ουρανίσκο.
«Αύριο θα τα μοιράσουμε όλα δίκαια»,
είπες υψώνοντας την κούπα,
δάκρυσε από χαρά η μάνα στη φωτογραφία
και ο πατέρας, γέλασε
με τούτη την παράτολμη νοσταλγία σου,
μετά δίπλωσε το κεντημένο μαντήλι
δυο ολόλευκες κορφές
στόλισαν
το μέρος τής καρδιάς
πλάι στο πέτο με το τριαντάφυλλο.
«Άσπρο τριαντάφυλλο κρατώ…»
χαμηλά το τραγούδι
ψηλά το βλέμμα, στον ουρανό!
Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).
Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα, Ιούνιος 2019
Στον Βασίλη Νιτσιάκο
εδώ στις αετοφωλιές
ξεφλουδίζεις τον μέσα σου άνθρωπο
στο χείλος του μυστηρίου
συντροφιά με τ’ αερικά και τα φαντάσματα
γλιστράς από τις άσπρες, στις μαύρες πέτρες
αυτές που πέταξαν αγριεμένοι οι Δράκοι,
ώρα που οι μάγισσες σκαλίζουν μνήμες και στάχτες
και οι Τρίτωνες αφήνουν τη λαχτάρα στις όχθες.
Τις νύχτες του καλοκαιριού
χαμηλώνουν οι απένθητες φλόγες
ως την καρδιά,
ακατασκεύαστη και σκοτεινή η αγάπη,
στα νοηματισμένα βουνά αντάρτες ντεφιάδες
στον χορό με ξεσκισμένες αρβύλες
άγγελοι και δαίμονες
πασκίζουν να πιάσουν
πάνω απ’ τους δικούς σου ώμους φως κι ουρανό.
Ακούς φωνές,
ο Γράμμος πιο μακριά προσπορίζει την ανθρωπιά,
με τον αμάραντο στα καταράχια
σε καιρό σιωπής
να παρατείνει την αιωνιότητα των ονομάτων,
όταν μετράς χτεσινούς φίλους
τωρινούς εχθρούς
μαύρα χρόνια
σκουριασμένα καρφιά και κρίματα.
Αυγή, στη συγγένεια των χρωμάτων
ένα βλέμμα στα ελατόδασα,
ματωμένα ακόμη τα φύλλα
κι ύστερα ο ήλιος στον Σαραντάπορο, τρεχούμενο νερό,
χρυσάφι τής ζωής
να ξεδιψάσεις, να λουστείς τον έρωτα,
να ξεπλύνεις παλιές πληγές.
Βλασταίνει μέσα σου ο πειρασμός να γυρίσεις,
ν’ αγγίξεις την αρχαία πέτρα σε μνημούρια και πόρτεγα,
ν’ ακούσεις το κλαρίνο στον λόγγο
να ποτίσεις τη δόξα του τόπου
με περηφάνια, με δάκρυα,
να γλιστρήσεις στα πλατανόφυλλα
να μαζέψεις όλα τα περάσματα
να γίνεις ο δρόμος ο φανερός για τα μυστικά
και τ’ αφανέρωτα.
Στο μονότοξο γεφύρι τής Κόνιτσας
δεσμευμένα άστρα, συμφιλιωμένες κορφές,
φεγγισμένα νερά,
λυγούν οι ιτιές και χαίρεσαι
στο φύσημα του ανέμου.
Προσκυνάς τη θύμηση, ευλαβικά.
Τ’ αηδόνια ξέρουν…
Σε βρήκα, παρέα με τους αθώους,
εκείνους που αγάπησαν τη γλώσσα που βύζαξαν,
εκείνους που προσεύχονται
με τις λέξεις που δεν λησμονήθηκαν
και το τσίπουρο στον ουρανίσκο.
«Αύριο θα τα μοιράσουμε όλα δίκαια»,
είπες υψώνοντας την κούπα,
δάκρυσε από χαρά η μάνα στη φωτογραφία
και ο πατέρας, γέλασε
με τούτη την παράτολμη νοσταλγία σου,
μετά δίπλωσε το κεντημένο μαντήλι
δυο ολόλευκες κορφές
στόλισαν
το μέρος τής καρδιάς
πλάι στο πέτο με το τριαντάφυλλο.
«Άσπρο τριαντάφυλλο κρατώ…»
χαμηλά το τραγούδι
ψηλά το βλέμμα, στον ουρανό!
Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).
Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα, Ιούνιος 2019
Στον Βασίλη Νιτσιάκο
~
πηγή
Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου): «Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ` ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου.Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.»
Τίτλοι βιβλίων: Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, αφήγημα και ποιητικός λόγος, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2020. Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2020. Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2019. Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2018. Οι άλλες ν' απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2018. Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2017. Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι 2015. Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996.
πηγή
Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου): «Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ` ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου.Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.»
Τίτλοι βιβλίων: Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, αφήγημα και ποιητικός λόγος, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2020. Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2020. Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2019. Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2018. Οι άλλες ν' απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2018. Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, 2017. Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι 2015. Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996.
