Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

722 Ποιητές - 8.171 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Βασίλης Στεριάδης, «Tο βασιλικό φθινόπωρο»

Έτσι τα έφτιαξα με τη λευκή κοπέλα
ταξιδεύοντας με μοτοσακό στα λογοτεχνικά μου ύψη.
Παράνομο ζεύγος τυλιγμένο με μαλλιά αγγέλου, που
είναι το ίδιο με την καμπαρντίνα των κοινών ανθρώπων.
Ζηλεύεις για την επικοινωνία μου με ουράνιες ακριτικές περιοχές.
Απλώς καρφώνω ένα σημείωμα στο στήθος της,
πάνω απ' το σουτιέν, κι οι καλλονές με τα
πευκάκια κάτω απ' τα φουστάνια τους πέφτουνε μέσα σε ένα
δευτερόλεπτο της αθλητικής ζωής μου. Είναι μια τάση για φθινόπωρο,
όταν σαπίζουν τα ποιήματα, να λιγοθυμήσω μερικούς μεγάλους άνδρες
που πεθάναν από ίκτερο ή από καλοριφέρ.
Μόνο με το ένα πόδι μου, δηλαδή το γύφτικο, που έπαιζε ποδόσφαιρο,
ενώ το δεξί πήγαινε ακόμα στο πανεπιστήμιο για υψηλότερες σπουδές.
~
από τη συλλογή Το ιδιωτικό αεροπλάνο, εκδ. Λωτός, 1971
πηγή

Ο Βασίλης Στεριάδης γεννήθηκε στο Βόλο το 1947. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος στην Αθήνα. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Ο κ. Ίβο (1970), Το ιδιωτικό αεροπλάνο (1971), Έξη Ποιητές (Ιδιωτική Έκδοση, 1971), Ντικ ο χλομός (1976), Το χαμένο κολιέ (1983), Ο προπονητής παίκτης (1992), Χριστούγεννα της ισοπαλίας (2002), και το πεζογράφημα Η κατηγορία Α1 (1979). Έγραψε κριτικές για ποίηση σε περιοδικά και στην εφημερίδα "Η Καθημερινή". Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα ιταλικά. Πέθανε στην Αθήνα, στις 16 Απριλίου 2003. 

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης