Αττίλα Γιόζεφ (Attila Jozsef), «Απελπισμένα…»

Σε μιαν αμμώδη απλοχωριά, σταχτιά,
φτάνουμε πια περίλυποι, βρεγμένοι·
σα σε όνειρο πλανάμε τη ματιά
και σκύβουμε κατόπι απελπισμένοι.

Έτσι κι εγώ δοκίμασα δειλά
γύρω να δω, δίχως δόλο και πόνους.
Ένα τσεκούρι ασημένιο αντανακλά

και ταλαντεύει στης ιτιάς τους κλώνους.

Στο τίποτα μου κούρνιασε η καρδιά,
τρέμει βουβή, καθώς μικρούλι σώμα.
Τ’ άστρα πυκνώνουν πάνω σε κλαδιά
και την κοιτούν… και την κοιτούν ακόμα…
~
Μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος

πηγή