Βισλάβα Συμπόρσκα (Wisława Anna Szymborska), «Φαρσοκωμωδία»

Αν υπάρχουν άγγελοι
αμφιβάλλω ότι διαβάζουν τις νουβέλες μας
που πραγματεύονται ματαιωμένες ελπίδες.

Φοβάμαι, αλίμονο,
ότι ποτέ δεν αγγίζουν ποιήματα
που κουβαλάνε τις μνησικακίες μας
εναντίον του κόσμου.

Οι μεγαλοστομίες και οι χλευασμοί
στα θεατρικά μας έργα
υποψιάζομαι ότι μάλλον
τους αναστατώνουν.

Εκτός υπηρεσίας, στα διαλείμματα μεταξύ αγγελικών
—δηλαδή απάνθρωπων— ενασχολήσεων,
μάλλον θα παρακολουθούν τη φαρσοκωμωδία μας
από την εποχή του βωβού κινηματογράφου.

Από τους μοιρολογούντες θρηνωδούς μας,
αυτούς που ξεσχίζουν τα ρούχα τους
κι αυτούς που τρίζουν τα δόντια τους,
προτιμάνε, φαντάζομαι,
εκείνον τον φτωχοδιάβολο
που αρπάζει τον άνθρωπο που πνίγεται απ’ το περουκίνι του
ή, λιμοκτονώντας, καταβροχθίζει τα κορδόνια των παπουτσιών του
με απόλαυση.

Απ’ τη μέση του και πάνω πόζα και φιλοδοξίες,
κάτω απ’ αυτήν ένα σαστισμένο ποντίκι
διατρέχει τα πανταλόνια του.
Είμαι σίγουρη
ότι αυτό είναι που αποκαλούν πραγματική ψυχαγωγία.

Ένα ξέφρενο κυνηγητό του σε κύκλους
καταλήγει σε καταδίωξη του διώκτη του.
Το φως στο βάθος του τούνελ
φαντάζει σαν μάτι από τίγρη.

Μια εκατοντάδα από συμφορές
σημαίνουν εκατό κωμικές κουτρουβάλες
που εναλλάσσονται πάνω από εκατό γκρεμούς.

Αν υπάρχουν άγγελοι
πρέπει, ελπίζω,
να βρίσκουν πειστική
αυτήν την αιωρούμενη μέσ’ απ’ τον τρόμο ευθυμία
που δεν κραυγάζει καν Σώστε με, Σώστε με
αφού όλα αυτά συμβαίνουν στη σιωπή.

Μπορώ ακόμα να τους φαντασθώ
σα να χειροκροτούν με τις φτερούγες τους
και δάκρυα να τρέχουν στα μάτια τους
απ’ το γέλιο, αν όχι από τίποτ’ άλλο

πηγή