Ειρηναίος Μαράκης, «Δυστοπία»

(στον Βίνσεντ Πράις και στον Τζακ Λόντον)

“Με στρατιωτικά καμιόνια
θα μας μεταφέρουν
στην τελευταία κατοικία μας
ένα βαθύ χαντάκι στην πέρα συνοικία
που άλλοτε καταφύγιο
έβρισκαν οι πρόσφυγες

εκεί θα μας πετάξουν
φτωχούς, ακόμα πιο φτωχούς
και εξαθλιωμένους
εργάτες, άστεγους κι ανέργους
για να μας κάψουν μαζικά
όπως και μαζικά μας σκότωσαν.

Στρατιώτες, τα ίδια τα παιδιά μας,
σκοπιά θα κρατούν
για να μην πλησιάσουμε
εμείς που και μέσα στο σκοτάδι
μια δίκαιη ζητήσαμε κηδεία.

Θα γνωρίσουμε κι εμείς, λοιπόν
της εξουσίας το Σιδερένιο Τακούνι
πιο σκληρό από κάθε άλλη φορά
τείχη να χτίζει πιο γερά
για να τσακίσει την καρδιά, την ψυχή
και τα νεφρά μας

ώστε μια όμορφη να φτιάξει
δυστοπία
ελπίζοντας πως έτσι θα ανακόψει
της ιστορίας τη ροή
που αμετάκλητα θα σημάνει, κάποτε
το τέλος της τρομοκρατίας.

Στρατιώτες, τα ίδια τα παιδιά μας,
σε νέο πια σκοπό
το μαύρο θα αντικαταστήσουν
της στολής τους
με το κόκκινο.

Με στρατιωτικά καμιόνια
θα μας μεταφέρουν
στην τελευταία κατοικία μας
κι εμείς, πτώματα σε ακαμψία
θα γελάμε, γνωρίζοντας, πως πάντα
το τέλος μια νέα φέρνει αρχή”.

Είπε, ο Τελευταίος Άνθρωπος στη Γη,
και ύστερα αυτοκτόνησε
καθώς ορδές ταγμάτων ασφαλείας
κατευθύνονταν
προς το μυστικό του καταφύγιο.

19.3.2020

~

πηγή το ιστολόγιο του ποιητή

Ο Ειρηναίος Μαράκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1986, απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει με ποιήματα του στα συλλογικά έργα (e-books) ενώ ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Τίτλοι βιβλιων: Όλα είναι όπλα (Ατέχνως, 2021)

Η ιστοσελίδα του ποιητή logotexniaskepsi.wordpress.com