Τίποτα δεν περιμένω…
Ο κόσμος, πατριός του ιλίγγου περιστρέφει με βία λέξεις στο κρανίο μου… Αναρωτιέμαι τι με κρατά σιωπηλό…
Μια χούφτα θάρρος και θα προστατέψω σαν αρχαίος πολεμιστής τον θεό που έθαψα στην άμμο του μυαλού…
Σαν ποιητής θα πάρω την ευθύνη για τον δρόμο της ντροπής…
Σαν ποιητής πέρα απο καθε φώς θα επιτεθώ στα σκοτωμένα συναισθήματα κι απ’ τα ερείπια θα πλάσω ένα αιρετικό παράδεισο για προδωμένους…
Ο κόσμος, πατριός του ιλίγγου περιστρέφει με βία λέξεις στο κρανίο μου… Αναρωτιέμαι τι με κρατά σιωπηλό…
Μια χούφτα θάρρος και θα προστατέψω σαν αρχαίος πολεμιστής τον θεό που έθαψα στην άμμο του μυαλού…
Σαν ποιητής θα πάρω την ευθύνη για τον δρόμο της ντροπής…
Σαν ποιητής πέρα απο καθε φώς θα επιτεθώ στα σκοτωμένα συναισθήματα κι απ’ τα ερείπια θα πλάσω ένα αιρετικό παράδεισο για προδωμένους…
Φραγμένες οι αρτηρίες των καιρών ξερνάνε ματαιοδοξία και μίζερες οι καρδιές των εραστών λησμόνησαν τι αγαπάνε…
Πνιγμένες στο κλάμα οι παραισθήσεις των τρελών… Ξέχασαν και προσκυνάνε…
Δεν αρνούμαι πως κι εγώ μέσα στην τρέλα μου… Βολεύτηκα…
Δεν αρνούμαι πως χιλιάδες σκέψεις με τυραννάνε…
Πίστεψα στους ανθρώπους…
Με τσάκισαν…
Πίστεψα στους καιρούς…
Με ταπείνωσαν…
Πίστεψα σ’ αλλόκοτους θεούς μα κι αυτοί με λησμόνησαν…
Πρόσφερα σαν σφάγειο ιερό τις ελπίδες μου,
αντίδωρο έλαβα
κρέας σε μερίδες…
Ξενύχτησα στις βουνοκορφές της ποίησης κι απάγγειλα για την έμπνευση
μα τον φόνο που γινόταν δίπλα μου δεν ήθελα να θυμάμαι…
Ξύπνησα χαράματα κι έτρεξα χωρίς να νιώθω οτι σέρνομαι…
Ορκίστηκα να αλλάξω τον κόσμο μα κρύφτηκα…
Πρώτος απο όλους εγώ…
Ποιός ήταν δεύτερος ας μην συζητάμε…
Πέρασε ο καιρός και άρχισα να γλεντάω πάνω στα κόκαλα της υστεροφημίας μου…
Περηφανεύτηκα όπως κι εσύ μα τώρα πια δεν μιλάμε…
Σήμερα μετανιώνω…
Λύσεις δεν έχω
έρμαιο στον γνόμωνα της κρίσης μου
έρμαιο και φοβάμαι…
Αξιοπρέπεια καμία…
Λύσεις δεν έχω…
Λύσεις δεν ξέρω…
Λύσεις δεν βλέπω…
Κρύβομαι και φοβάμαι…
Κάποτε πίστευα πως η ποίηση αλλάζει τον κόσμο…
Τώρα βλέπω καθαρά…
Μ’ ενα σφυρί απ’ την πολυθρόνα σαν δικαστής καταδικάζω τον κόσμο και δεν λυπάμαι…
Ντρέπομαι κι ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα γράψω…
Ντρέπομαι σαν όλους εσάς που βλέπετε, κρίνετε μα δεν το κουνάτε…
Πνιγμένες στο κλάμα οι παραισθήσεις των τρελών… Ξέχασαν και προσκυνάνε…
Δεν αρνούμαι πως κι εγώ μέσα στην τρέλα μου… Βολεύτηκα…
Δεν αρνούμαι πως χιλιάδες σκέψεις με τυραννάνε…
Πίστεψα στους ανθρώπους…
Με τσάκισαν…
Πίστεψα στους καιρούς…
Με ταπείνωσαν…
Πίστεψα σ’ αλλόκοτους θεούς μα κι αυτοί με λησμόνησαν…
Πρόσφερα σαν σφάγειο ιερό τις ελπίδες μου,
αντίδωρο έλαβα
κρέας σε μερίδες…
Ξενύχτησα στις βουνοκορφές της ποίησης κι απάγγειλα για την έμπνευση
μα τον φόνο που γινόταν δίπλα μου δεν ήθελα να θυμάμαι…
Ξύπνησα χαράματα κι έτρεξα χωρίς να νιώθω οτι σέρνομαι…
Ορκίστηκα να αλλάξω τον κόσμο μα κρύφτηκα…
Πρώτος απο όλους εγώ…
Ποιός ήταν δεύτερος ας μην συζητάμε…
Πέρασε ο καιρός και άρχισα να γλεντάω πάνω στα κόκαλα της υστεροφημίας μου…
Περηφανεύτηκα όπως κι εσύ μα τώρα πια δεν μιλάμε…
Σήμερα μετανιώνω…
Λύσεις δεν έχω
έρμαιο στον γνόμωνα της κρίσης μου
έρμαιο και φοβάμαι…
Αξιοπρέπεια καμία…
Λύσεις δεν έχω…
Λύσεις δεν ξέρω…
Λύσεις δεν βλέπω…
Κρύβομαι και φοβάμαι…
Κάποτε πίστευα πως η ποίηση αλλάζει τον κόσμο…
Τώρα βλέπω καθαρά…
Μ’ ενα σφυρί απ’ την πολυθρόνα σαν δικαστής καταδικάζω τον κόσμο και δεν λυπάμαι…
Ντρέπομαι κι ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα γράψω…
Ντρέπομαι σαν όλους εσάς που βλέπετε, κρίνετε μα δεν το κουνάτε…
Ντρέπομαι και εύχομαι οι επόμενοι να μην είναι τόσο δειλοί σαν κι εμάς που προσκυνάμε…
Αναλαμβάνω την ευθύνη για την κατάντια μας…
Αναλαμβάνω την ευθύνη για την κατάντια μας…
~
Ο Ιάσωνας Σταυράκης γεννήθηκε το 1982. Σπούδασε Ισπανική Φιλολογία και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Δημιουργική Γραφή και στην Αφηγηματολογία. Διδάσκει Ισπανικά και Δημιουργική Γραφή. Τίτλοι βιβλίων: Το τσίρκο των στοχασμών (Ακτίς, 2012). Απόπειρες Υψώσεως του Ψ (Ακτίς, 2013). Μηδέν Γραμμάρια (Ανεμιστήρας, 2014). Είμαι (Παλινωδίαι, 2019). Ό,τι επέζησε απ’ τη φωνή μας (Συμεών, 2021)
