Σεργκέι Αλεξάντροβιτς Γεσένιν (Sergei Alexandrovich Yesenin), «Είναι λυπηρό να σε κοιτάζω»

Είναι λυπηρό να σε κοιτάζω, αγάπη μου.
Και τόσο οδυνηρό να θυμάμαι!
Φαίνεται, το μόνο πράγμα που έχουμε
Είναι το χρώμα της ιτιάς τον Σεπτέμβρη.

Κάποιου τα χείλη έχουν φθείρει
Τη ζεστασιά και την τρεμούλα του σώματος σου,
Σαν η βροχή να ψιλόβρεχε κάτω
Την ψυχή, που σκληραίνει σε συμφόρηση.
Λοιπόν, ας είναι! Δεν φοβάμαι.
Έχω κάποια άλλη χαρούμενη γιορτή.
Δεν έχει μείνει τίποτα για μένα, εκτός από
Καφέ σκόνη και σταχτί χρώμα.

Δεν μπόρεσα, στον θρήνο μου,
Να σώσω τον εαυτό μου, για χαμόγελα ή οτιδήποτε άλλο.
Οι περπατημένοι δρόμοι είναι λίγοι
Τα λάθη που έγιναν πολλά.

Με αστεία ζωή και αστεία διάσπαση
Έτσι ήταν και θα είναι πάντα..
Το άλσος με τα οστά του δέντρου της σημύδας σʼ αυτό
Είναι σαν νεκροταφείο, αλλά εγώ ποτέ!

Το ίδιο, θα πάμε στην καταδίκη μας
Και στο ξεθώριασμα, όπως αυτοί που φωνάζουν από τον κήπο.
Το χειμώνα τα λουλούδια ποτέ δεν ανθίζουν,
Και γι ‘αυτό δεν πρέπει να τα θρηνούμε.
1923

 

μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης

πηγή