Κώστας Καρυωτάκης, «Χινοπωρινό»

Κι ακολούθησα ολομόναχος τη στράτα
που κάποια μέρα εβάδισες μαζί μου
το χέρι μου κρατώντας, μαυρομάτα.

Θυμάμαι. Τότε μια άφταστη λαμπράδα
πλημμύριζε τη φύση. Κ' η ψυχή μου
λουζόταν σε μια ανείπωτη ομορφάδα.

Της άνοιξης μας μέθυσαν τα κάλλη,
και μια στιγμή αλησμόνητη, καλή μου,
σ' αιστάνθηκα μες στη θερμή μου αγκάλη.

Και τώρα... Τώρα - αλί! - σαν αντικρίζω
τον τόπο 'που η χαρά μου, 'που η ζωή μου
εθάφτηκε, απ' τον πόνο μου δακρύζω.

Κιτρίνισε το γνώριμο πλατάνι,
τα γιασεμιά μαράθηκαν, μικρή μου,
που σου 'πλεκαν το αιθέρινο στεφάνι.

Και τα πουλάκια ακόμα -- συφορά μου! -
που αφουγκραστήκαν τότε το φιλί μου
χαθήκανε μαζί με τα όνειρά μου.
~
Εφηβικοί Στίχοι (1913-1916)

Καρυωτάκης, Τα Ποιήματα (1913-1928). Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδης, Νεφέλη, 1992