Τάκης Παυλοστάθης, «Νέος επιστήμων»

Κατεβαίνεις κομψά δυο-δυο τα σκαλιά

π’ αγκομαχώντας εγώ ανεβαίνω
αφ’ υψηλού κυριολεκτικά μου ρίχνεις πολυάσχολο «γεια»
«γεια» μιλάω και ‘γω μα στην ουσία σωπαίνω.

Τί να γίνει διακοπή ρεύματος μωρό μου
για κανέναν δεν λειτουργεί ο ανελκυστήρ
μα σ’ όλο τον πέμπτο όροφο εσύ είσαι ο αστήρ
κι εγώ απ’ τους τόσους μονάχα ένας μνηστήρ.

Τί να γίνει διακοπή ρεύματος μωρό μου
μα εσένα σε βρίσκει σε προσπάθεια
ήσσονα μπρος σε κατήφορο
κι εμένα στο ζόρικο μπρος στον ανήφορο.

Είναι το ξέρω γενικό το κακό
μα εσύ σε στρωμένη δουλειά παίρνεις μισθό
ενώ εμείς δίπλα στου ελεύθερου επαγγέλμα-
τος τον τροχό περιμένουμε τον Γκοντό
και γενικότερα ακόμα γενικό
είναι το κακό, το μόνο π’ αλλάζει
είναι του καθενός το μερτικό.

Όλο και πιο χρυσή Πηνελόπη το παίζεις
δεν μ’ ακούς τίποτε εσχάτως δεν ακούς
έχεις βάλει πλώρη για τον έβδομο
όροφο στης επιτυχίας τον ουρανό.

Με παίρνεις στο τηλέφωνο
να μάθεις τί κάνω με ρωτάς
σε ρωτάω για τον «φόνο» δεν μ’ απαντάς
σου λέω για το «κρίνο» αλλού το πας.
Τί θέλεις να κάνω τί θέλεις να κάνω
χτυπάω μύγες, χτυπάω μύγες
σβήνω τα φώτα.
~
από το βιβλίο Ποιήματα και πεζά (1964-1999), εκδ. Νεφέλη, 2006 

 Ευχαριστώ την κ. Αγγελική Κ. που μου έστειλε το ποιήμα

 

Ο Τάκης Παυλοστάθης (Άμφισσα 1946-1999), εξέχουσα μορφή της ποίησής μας από τη μεταπολίτευση και εξής, έδωσε μόνο δύο βιβλία όσο ζούσε (1974 και 1993) και λιγοστά σκόρπια δημοσιεύματα, που ήταν όμως αρκετά για να του εξασφαλίσουν θερμούς φίλους και θαυμαστές. Αν και ολιγογράφος εκ φύσεως και εν πεποιθήσεως, άφησε ωστόσο έναν πολύ μεγαλύτερο όγκο ευσυνείδητης από την αρχή, αλλά και και ώριμης παραγωγής που συγκεντρώνεται στον παρόντα τόμο (ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ 1964-1999, εκδ. Νεφέλη) μερίμνη του Δήμου Άμφισσας -της ιδιαίτερης πατρίδας του- και που ανασηματοδοτεί τον ρόλο του στις πνευματικές ζυμώσεις, τις αναζητήσεις και τους προσανατολισμούς της χώρας μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Τάκης Παυλοστάθης, ήταν για τον ποιητή Δημήτρη Αρμάου, «ένας σεμνός από ακοίμητη κριτική και αυτοκριτική διάθεση, από ισχυρή αίσθηση του περιττού και του γελοίου• ήταν κοινωνικά σκεπτικιστής και σε μια αδιάκοπη άμυνα έναντι οιασδήποτε "πολιτικής" παραμυθίας, προσηλωμένος σταθερά σε όσες αξίες βασάνισε πριν θέσει υπό έλεγχο και υιοθετήσει, μα κι άλλο τόσο ανοιχτός αντίκρυ σε κάθε νεωτερισμό στη ζωή και την τέχνη. Ήταν γλωσσικά και τεχνοτροπικά ανεξίθρησκος, διατρέχοντας όλη την κλίμακα του σεβασμού μπροστά στη γλώσσα και τη μαστορική, από τιμητής έως προκλητικά αδιάφορος. Εχθρός κάθε ζηλωτισμού αβέβαιης έδρασης, παραδειγματικά ανεξάρτητος. Και ταυτόχρονα, ένας λεπτός παρατηρητής του ζην και λάτρης της συμμετοχής, παθιασμένος με τη μετάγγιση του βιώματος, ει δυνατόν εν θερμώ στα προσωπικά του γραπτά, μακριά από κάθε κομφορμισμό και ψυχική μειοδοσία». Ο Τάκης Παυλοστάθης παρέμεινε πάντα μοναχικός και απόμακρος, σε συνειδητό αυτοεγκλεισμό σύμφωνο με τα υψηλά του κριτήρια με τα οποία αξιολογούσε κάθε δημόσια παρουσία. Η δική του δημόσια παρουσία υπήρξε ελάχιστη πλην όμως διακριτή. Δύο ποιητικές συλλογές, λίγα πεζά και μερικές βιβλιοκρισίες δημοσιευμένα σε περιοδικά ύστερα από έντονες παρακινήσεις φίλων. Το ελάχιστο που είναι όμως ήδη πολύ. [amfissacity.blogspot.com]