Αναστασία Πελεκάνου, «Πόσο νοσταλγώ τις αταξίες μας ..»

Πόσο νοσταλγώ τις αταξίες μας

μέσα στα ορθογώνια καμαρίνια..
θυμάσαι που σε σκούνταγα όταν έβαζες κραγιόν…;

κατά λάθος έλεγα

κι εσύ χαμογελούσες πονηρά

-έλα δε θα προλάβουμε.. πάρτε τα πόδια σας!.. 

φώναζε ο χοντρός απ’ έξω

κι εμείς φιλιόμασταν με φράουλες και αλκοόλ στο στόμα~

άνοιγε η πόρτα.. έμπαιναν όλοι μέσα 
κι ανταλλάσσαμε φιλιά και φρίκες
όταν σου κούμπωνα τον κορσέ …κρατούσες αναπνοή 

όσο οι σταγόνες των χαλασμένων σωληνών 

έπεφταν στα βαμμένα μαύρα βλέφαρα μας

ξανά απ’ την αρχή

να θυμώνει ο χοντρός!

αυτός που πάντα μας θεωρούσε κάτι το ‘τελευταίο’.

βγαίνουμεεε… φώναζα

πόσο νοσταλγώ τα γέλια μέσα στα ορθογώνια καμαρίνια.
μετά στη σκηνή δεν μας αναγνωρίζαμε

μα συνεχίζαμε σα τα λιοντάρια πάνω σε ελάφια

δε λογαριάζαμε

τελείωνε η γιορτή

έφευγε ο χοντρός κι η παρέα του

και κλειδώναμε στο κουφό πάρτι των φιλιών

και της αγάπης.

νοσταλγώ.

θυμάσαι;
πηγή