Πάνω σε μια κουκίδα του σύμπαντος
γεννήθηκε ο άνθρωπος
και μια μέρα σηκώθηκε όρθιος
για να βαδίσει προς το μέλλον
κι ύστερα ανακάλυψε τη φωτιά
για να νικήσει το σκοτάδι
και να ζεσταίνει τις νύχτες του
κι ύστερα κοίταξε τον ουρανό
κι ονειρεύτηκε καινούργιους κόσμους
κι έμαθε πως μπορεί να ζήσει μόνο με τους άλλους
κι ανακάλυψε την αγάπη
και πάνω εκεί έχτισε τον κόσμο
κι ύστερα έφτιαξε τη γλώσσα
για να υμνήσει τον ήλιο και τη θάλασσα
και τη γραφή για να νικήσει τον θάνατο
Και ύστερα ήρθαν οι θεοί και τον έμαθαν να μισεί
και η εξουσία και τον έμαθε να σκοτώνει
και χώρισε τη γη σε άνισα μέρη
και χάραξε σύνορα
κι έφτιαξε στρατούς και σημαίες
για να φοβίζει τους εχθρούς
Κάποτε θα ξανασταθεί όρθιος
για να βρει τον δρόμο προς το μέλλον
και θα θυμηθεί αυτό που πάνω του έχτισε τον κόσμο
και θα μάθει πάλι
να σφίγγει το χέρι του διπλανού του
Και θα μάθει να αγκαλιάζει τους ηττημένους
και να μοιράζεται το ψωμί και τον πόνο
Και τότε θα μοιράσει ξανά τον κόσμο απ' την αρχή:
Ένα κομμάτι ευτυχίας για τον καθένα,
λίγα δάκρυα χαράς
κι ένα αστέρι για τα μοναχικά βράδια
Και τα μόνα σύνορα θα 'ναι εκεί που τελειώνει ο ουρανός
γεννήθηκε ο άνθρωπος
και μια μέρα σηκώθηκε όρθιος
για να βαδίσει προς το μέλλον
κι ύστερα ανακάλυψε τη φωτιά
για να νικήσει το σκοτάδι
και να ζεσταίνει τις νύχτες του
κι ύστερα κοίταξε τον ουρανό
κι ονειρεύτηκε καινούργιους κόσμους
κι έμαθε πως μπορεί να ζήσει μόνο με τους άλλους
κι ανακάλυψε την αγάπη
και πάνω εκεί έχτισε τον κόσμο
κι ύστερα έφτιαξε τη γλώσσα
για να υμνήσει τον ήλιο και τη θάλασσα
και τη γραφή για να νικήσει τον θάνατο
Και ύστερα ήρθαν οι θεοί και τον έμαθαν να μισεί
και η εξουσία και τον έμαθε να σκοτώνει
και χώρισε τη γη σε άνισα μέρη
και χάραξε σύνορα
κι έφτιαξε στρατούς και σημαίες
για να φοβίζει τους εχθρούς
Κάποτε θα ξανασταθεί όρθιος
για να βρει τον δρόμο προς το μέλλον
και θα θυμηθεί αυτό που πάνω του έχτισε τον κόσμο
και θα μάθει πάλι
να σφίγγει το χέρι του διπλανού του
Και θα μάθει να αγκαλιάζει τους ηττημένους
και να μοιράζεται το ψωμί και τον πόνο
Και τότε θα μοιράσει ξανά τον κόσμο απ' την αρχή:
Ένα κομμάτι ευτυχίας για τον καθένα,
λίγα δάκρυα χαράς
κι ένα αστέρι για τα μοναχικά βράδια
Και τα μόνα σύνορα θα 'ναι εκεί που τελειώνει ο ουρανός
Ο Νίκος Σουβατζής γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1977. Έχει εργαστεί ως συντάκτης σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Ασχολείται με την πεζογραφία και την ποίηση. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, στα γαλλικά και στα αγγλικά και έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Τίτλοι βιβλίων: Αναχώρηση - συλλογή διηγημάτων (Σαΐτα, 2014). Χειμερινή ισημερία (Bookstars - Γιωγγαράς, 2016). Μετά από χιλιάδες φεγγάρια - Αστυνομική νουβέλα (Anima Εκδοτική, 2018). Ανατολική περίπολος (Ηδυέπεια, 2021)