Τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια και ’ναι ο θάνατος.
Τα χρόνια που περνούν ένα ένα
λάσπη πολλή και πέτρα επισωρεύουν στη ζωή μου
τη χτίζουν ανεπαίσθητα
σιγά σιγά αλλοιώνουν τα συστατικά της
σβήνουν τη γεύση της, τη δύναμή της,
συγχέονται οι γραμμές, μπερδεύομαι —
τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια και τι ’ναι ο θάνατος.
~
από το βιβλίο, Τα ποιήματα 1956-1986 Ανέστης Ευαγγέλου, εκδ. Παρατηρητής, 1988
(από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής, 1966)
πηγή
Τα χρόνια που περνούν ένα ένα
λάσπη πολλή και πέτρα επισωρεύουν στη ζωή μου
τη χτίζουν ανεπαίσθητα
σιγά σιγά αλλοιώνουν τα συστατικά της
σβήνουν τη γεύση της, τη δύναμή της,
συγχέονται οι γραμμές, μπερδεύομαι —
τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια και τι ’ναι ο θάνατος.
~
από το βιβλίο, Τα ποιήματα 1956-1986 Ανέστης Ευαγγέλου, εκδ. Παρατηρητής, 1988
(από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής, 1966)
πηγή
Ο Ανέστης Ευαγγέλου (Θεσσαλονίκη, 1937 - Θεσσαλονίκη, 1994) είναι
ποιητής της Β΄ μεταπολεμικής γενιάς. Το πραγματικό του όνομα ήταν
Ανέστης Παπαδόπουλος. Η ζωή και το έργο του έχει συνδεθεί με τη
Θεσσαλονίκη, όπου εξέδωσε τις ποιητικές του συλλογές. Έργα του έχουν
μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1958 με
τη δημοσίευση του ποιήματος "Προετοιμασία και ώρες αναμονής πριν από
μακρύ ταξίδι" στο πειραϊκό περιοδικό Το Περιοδικό μας. Η ποίησή του
διακρίνεται από τα λιτά εκφραστικά μέσα, τη διάχυτη ατμόσφαιρα
απαισιοδοξίας και την αποστροφή του ποιητικού υποκειμένου προς τη
μεταπολεμική πραγματικότητα και το αίσθημα της ήττας. Ακόμη, στο
ποιητικό του έργο ανιχνεύονται επιδράσεις από τους Νίκο-Αλέξη
Ασλάνογλου, Γιώργο Βαφόπουλο, Ζωή Καρέλλη, Γιώργου Θέμελη, Μανόλη
Αναγνωστάκη και Άρη Δικταίο. Η κριτική υποδοχή του έργου του υπήρξε
αρκετά θερμή, ενώ για την ποίησή του μίλησαν ανάμεσα σε άλλους οι
Μανόλης Αναγνωστάκης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Κώστας Στεργιόπουλος και
Ντίνος Χριστιανόπουλος. Εξ αρχής η κριτική μίλησε ομόθυμα για
γνησιότητα, ειλικρίνεια, οικειότητα, για επανάκαμψη της συγκίνησης και
τη διαύγεια των συμβόλων. [Βιογραφία]