Αναστασία Πελεκάνου, «Η περιοχή μου, ο εαυτός μου..»

Η περιοχή μου, ο εαυτός μου.
Μέσα μου χύνονται χρώματα,
υποτροπές, ανάγκες, γραφικές ενοχές.
Ακόμα δεν μεταλλάχτηκα σε μαύρο κοράκι.
Τα τρωκτικά στους υπονόμους
μου θυμίζουν παρανομίες.
Είναι ο τρόπος, που τρέχουν να κρυφτούν
από το εντός μου αρπακτικό.
Βλέπω από ψηλά, μα η ζωή είναι χαμηλά.
Δεν φοβάμαι όταν βραδιάζει.
Βλέπω αχνά και τα κοράκια καλώ.
Να αφήσουμε πίσω μια φωτογραφία.
Μια ιστορία που παραμιλά για σκηνικά,
στοιχεία, βρώμικα χέρια, όνειρα
και στοιχειωμένα γράμματα που δε βρήκαν παραλήπτη.
Σε άλλα επίπεδα περνώ.
Στην ησυχία διαμαρτύρομαι σιωπηλά.
Τα κοράκια επιπλέουν στη κοιλιά μου.
Τρώνε δρόμους του μυαλού μου.
Κι όλο πιο κοντά έρχονται τα λάθη μου,
να μου υπενθυμίσουν, να με ξυπνήσουν.
Ποζάρουν απέναντι μου.
Ξαπλωμένα στον καναπέ μου.
Ψάχνω τρόπους να μπλοκάρω συμπλοκές
κάτω απ’ το μπαλκόνι μου.
Ρίχνω γραμμές οριζόντιες στους δρόμους
και περπατώ όπως ο οικοδόμος πάνω στη σκαλωσιά.
Τα κοράκια συντροφιά μου μόνιμη,
να μου θυμίζουν πως καμιά συντέλεια
δε τρέφεται με αγάπη.
Στις φυλακές κάνω βόλτες.
Πετώ τσιγάρα στους μέσα
και τους μιλώ για δραπετεύσεις άνισες.
Τα κοράκια χάρισμα τους.
Να νιώθουν ελεύθεροι.
Η εκδίκηση να φτάσει στα τελειώματα,
κι οι φύρες να αλλαξοπιστήσουν
μπροστά στα δουλεμένα χέρια.
Στο μεγαλείο της τρεμάμενης ελπίδας.
πηγή