(1).jpg)
.png)
Μικρές φθορές,
ραγισματιές ανεπαίσθητες.
Σαν υγρασία ασήμαντη,
που υποτιμάς.
Αλλά
βρωμίζει ύπουλα
πάλλευκους τοίχους
κι όσο κοιμάσαι
εξαπλώνεται.
Απλήρωτοι λογαριασμοί,
τηλεφωνήματα από τράπεζες,
εμετικοί διακανονισμοί,
τοκογλύφοι, τοκογλύφοι…
Τα παιδιά,
το μέλλον, η ανεργία.
Ο εξευτελισμός, οι συμβιβασμοί,
η ντροπή.
«Σκύψε», σου λένε,
«σκύψε ακόμα λίγο».
Πορνογράφοι των ειδήσεων,
επαίσχυντοι ρασοφόροι,
ιλουστρασιόν φασίστες.
Κλόουν του συστήματος
στο ίδιο τσίρκο
«γονάτισε», διατάζουν,
«πίσω το λιοντάρι στο κλουβί».
Μελανιές από γκλομπς,
ξεραμένο αίμα,
σπασμένα κόκκαλα.
Πανώ σκισμένα,
παρατημένοι σιδηρολοστοί
κι αντισφυξιογόνες μάσκες.
Ρουφιάνοι, γλύφτες και δοσίλογοι
παντού.
“Θα το φας το κεφάλι σου» προειδοποιούν,
«κάτσε στ’ αυγά σου!”.
Καθημερνές αυτοκτονίες,
πρεζάκια αναίσθητα,
ρακένδυτοι άστεγοι,
και λογικοί τρελοί.
Η βία που συνηθίζεις,
η αδιαφορία που ενστερνίζεσαι.
«Να μη σε νοιάζει», απαιτούν.
«Δε με νοιάζει πια», απαντάς.
-Προσκύνησε!
-Δεν μου ‘μεινε τίποτα ιερό.
Μικρές φθορές,
ραγισματιές ανεπαίσθητες.
Ενώνονται,
ιστοί αράχνης,
δέρμα στο δέρμα σου.
Κι όταν σπάσεις,
όταν σε σπάσουν δηλαδή,
(θα τους αφήσεις;)
απ΄αυτές
θα δραπετεύσει
η
καρδιά
σου.
ραγισματιές ανεπαίσθητες.
Σαν υγρασία ασήμαντη,
που υποτιμάς.
Αλλά
βρωμίζει ύπουλα
πάλλευκους τοίχους
κι όσο κοιμάσαι
εξαπλώνεται.
Απλήρωτοι λογαριασμοί,
τηλεφωνήματα από τράπεζες,
εμετικοί διακανονισμοί,
τοκογλύφοι, τοκογλύφοι…
Τα παιδιά,
το μέλλον, η ανεργία.
Ο εξευτελισμός, οι συμβιβασμοί,
η ντροπή.
«Σκύψε», σου λένε,
«σκύψε ακόμα λίγο».
Πορνογράφοι των ειδήσεων,
επαίσχυντοι ρασοφόροι,
ιλουστρασιόν φασίστες.
Κλόουν του συστήματος
στο ίδιο τσίρκο
«γονάτισε», διατάζουν,
«πίσω το λιοντάρι στο κλουβί».
Μελανιές από γκλομπς,
ξεραμένο αίμα,
σπασμένα κόκκαλα.
Πανώ σκισμένα,
παρατημένοι σιδηρολοστοί
κι αντισφυξιογόνες μάσκες.
Ρουφιάνοι, γλύφτες και δοσίλογοι
παντού.
“Θα το φας το κεφάλι σου» προειδοποιούν,
«κάτσε στ’ αυγά σου!”.
Καθημερνές αυτοκτονίες,
πρεζάκια αναίσθητα,
ρακένδυτοι άστεγοι,
και λογικοί τρελοί.
Η βία που συνηθίζεις,
η αδιαφορία που ενστερνίζεσαι.
«Να μη σε νοιάζει», απαιτούν.
«Δε με νοιάζει πια», απαντάς.
-Προσκύνησε!
-Δεν μου ‘μεινε τίποτα ιερό.
Μικρές φθορές,
ραγισματιές ανεπαίσθητες.
Ενώνονται,
ιστοί αράχνης,
δέρμα στο δέρμα σου.
Κι όταν σπάσεις,
όταν σε σπάσουν δηλαδή,
(θα τους αφήσεις;)
απ΄αυτές
θα δραπετεύσει
η
καρδιά
σου.
Η Αικατερίνη Τεμπέλη γεννήθηκε στη Σάμο, αλλά έζησε μερικά απ’ τα πιο ενδιαφέροντα χρόνια της ζωής της στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο, όπου σπούδασε αντίστοιχα Ψυχολογία και Κοινωνική Εργασία. Στην Αθήνα εκπαιδεύτηκε στην οικογενειακή θεραπεία (Μονάδα Οικογενειακής Θεραπείας-ΨΝΑ) και στην Bραχεία Ψυχοθεραπεία. Παρακολούθησε παράλληλα μαθήματα υποκριτικής στο «Θέατρο των Αλλαγών» και μονωδίας στο «Ολυμπιακό Ωδείο» Ηρακλείου. Το 1993 κέρδισε το Α’ Πανελλήνιο βραβείο, σε γραπτό διαγωνισμό της Deutsche Welle, με θέμα το ρατσισμό κι εκπροσώπησε τη χώρα μας στην Κολωνία. Τον επόμενο χρόνο, το 1994, πήρε Διάκριση στον Παγκρήτιο Διαγωνισμό Ποίησης. Εργάστηκε για πάνω από μια δεκαετία στο ραδιόφωνο (Ράδιο Κρήτη, 9.84, Studio 19, ΕΡΑ Ηρακλείου, 102-ΕΡΤ 3 κ.ά.) ως παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών εκπομπών, καθώς και σε γνωστά περιοδικά κι εφημερίδες ως δημοσιογράφος. Το «Αλφαβητάρι των Παθών – Αλχημικοι αλγόριθμοι» είναι το τέταρτο βιβλίο της (εκδόσεις «Ελευθερουδάκης», 2020) και η πρώτη της ποιητική συλλογή. Προηγήθηκε «Το ποτάμι στον καθρέφτη» (συλλογή διηγημάτων, «Άνεμος εκδοτική», 2015), καθώς και τα μυθιστορήματα «Η σκόνη των άστρων» (2010) και το«Βενετσιάνικο χρυσάφι» (2007) . Και τα δύο εκδόθηκαν απ’ τις εκδόσεις «Μοντέρνοι Καιροί». Σήμερα ζει στην Αθήνα, ασχολείται με την Ιστορία και το Θέατρο, ενώ συμμετείχε πρόσφατα στην ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Τριανταφύλλου «Άγγιξέ με«. Τις νύχτες γράφει στίχους, που μελοποιούν νέοι καλλιτέχνες όπως ο Παναγιώτης Λιανός, ο Χρήστος Δάβρης κ.α.
